ΑΛΛ' ΑΝΤ' ΑΛΛΑ

Για μας τους άρρωστους με την μπάλα, η βραδιά του Champions League είναι η επιβράβευση της καψούρας μας. Αν τώρα τυγχάνει να παίζει κι ομάδα μας, το σκηνικό δε μπορεί παρά να είναι τέλειο.

Δεν έχεις να σκεφτείς τίποτα, γιατί ξέρεις ότι όλα θα είναι σχεδόν τέλεια εκείνο το βράδυ.
Και πως άλλωστε να μην είναι…
Παίζουν οι καλύτερες ομάδες της Ευρώπης, οι καλύτεροι παίχτες, οι καλύτεροι προπονητές, στα καλύτερα γήπεδα. Ακόμα κι ώρα των παιχνιδιών, είναι η ιδανική. Τι άλλο μπορείς να ζητήσεις ;

Η μαγεία για μένα σε αυτή τη διοργάνωση, έχει να κάνει πιο πολύ με την προσμονή του παιχνιδιού και όσα προηγούνται αυτού. Με δεδομένο βέβαια ότι συμμετέχει κι η ομάδα σου, αυτή η αναμονή είναι όλα τα λεφτά. Ίσως να είναι και το πιο εθιστικό κομμάτι της υπόθεσης… δε ξέρω…

Περιμένεις πως και πως, πότε θα έρθει η μέρα και η ώρα του αγώνα, τις προηγούμενες μέρες έχεις διαβάσει όλα τα ρεπορτάζ της ομάδας σου, ξέρεις όλα τα πιθανά συστήματα και σχήματα που μπορεί να επιλέξει ο προπονητής, παρακαλάς να μην τραυματιστεί κανένας παίχτης για να κατέβει η ομάδα όσο το δυνατόν πιο πλήρης, μαθαίνεις όλα τα νέα του αντιπάλου, ακούς απόψεις - γνώμες και συζητάς για το πώς πρέπει να παίξει η ομάδα και τι μπορεί να γίνει, κάνεις προγνωστικά, ζεις για το παιχνίδι και ελπίζεις για το καλύτερο.

Αυτά είναι τα αγωνιστικά γιατί από κει και πέρα υπάρχουν και τα τηλεοπτικά.

Κανονίζεις να δεις το παιχνίδι με φίλους, οι οποίοι κατά προτίμηση είναι ίδια ομάδα με σένα, όχι βέβαια για “ρατσιστικούς” λόγους, αλλά απλά και μόνο για μεταφυσικούς. Επίσης έχεις εξαφανίσει τις γυναίκες από το σπίτι για ευνόητους λόγους που δεν θέλουν διευκρίνιση, αφού πριν τις έχεις απαλλάξει από το μαγείρεμα μια και σήμερα αποφασίσατε με τους φίλους σου να κάνετε τη θυσία και να φάτε τις βρομιές απ’ έξω που ακούνε στο όνομα “Πίτσα” και “Σουβλάκια”, συνοδευμένες με αυτό το κίτρινο ρόφημα που χαλάει την αναπνοή και ακούει στο όνομα “Μπίρα”. Και τέλος έχεις φροντίσει να υπάρχουν σε θέσεις μάχης στο τραπέζι, κομπολόγια και μπεγλέρια.

Όλα τα παραπάνω πιστεύω ότι ισχύουν σε ένα μεγάλο βαθμό, στους περισσοτέρους από εμάς. Εκεί που θεωρώ ότι διαφέρουμε λίγο εμείς οι ολυμπιακοί… είναι τη στιγμή που το ρολόι δείχνει 21:45 (που λέμε εμείς οι γραμματιζούμενοι) και ανάβει το πρώτο τσιγάρο του αγώνα. Από τη στιγμή αυτή και για δυο ώρες περίπου, ερχόμαστε σχεδόν πάντα ένα βήμα πιο κοντά στον καρκίνο που μας προσφέρει απλόχερα και γενναιόδωρα η ομάδα μας. Δεν έχει σημασία ποιο είναι το σκορ και αν κερδίζουμε ή αν χάνουμε, απλά γιατί με μας, δεν μπορείς να είσαι ποτέ χαλαρός και ήρεμος.

Αν κερδίζεις, πεθαίνεις από το άγχος για το πότε θα γίνει η καθιερωμένη μαλακία στην άμυνα και ισοφαριστείς.

(Εδώ θα ήθελα να σημειώσω ότι η ομάδα μου στην Ευρώπη, την ίδια δουλεμένη μαλακία στην άμυνα την έχει κάνει θεσμό κάθε χρόνο και ευελπιστεί κάποια στιγμή στο μέλλον να πάρει και το όνομα της)

Αν είσαι ισόπαλος και όλα έχουν κυλήσει σχετικά καλά, που σημαίνει ότι έχεις φάει μόνο τα νύχια των χεριών σου, αρχίζει να σε πιάνει ρίγος και ταχυπαλμία όταν το χρονόμετρο δείξει ’80. Από το λεπτό αυτό και για το επόμενο δεκάλεπτο περίπου, περνάει μπροστά απ’ τα μάτια σου, μαζί με τον Τζόλε, όλη σου η ζωή, αφού δεν ξέρεις αν θα μπορέσεις να ανταπεξέλθεις στις ανάγκες του αγώνα και να τα καταφέρεις μέχρι τέλους.

Αν τώρα χάνεις, εύχεσαι να ήσουν σαρανταποδαρούσα για να ‘χες νύχια να ‘τρωγες μέχρι να ‘ρθει η ισοφάριση, αφού πριν έχεις γλιτώσει 2-3 εμφράγματα και 2-3 εγκεφαλικά σε κάθε αντεπίθεση του αντιπάλου.
Στη περίπτωση της ήττας, ο πιο σίγουρος τρόπος να γλιτώσεις τα χειρότερα από άποψη υγειάς, είναι να έχεις φάει 2-3 τεμάχια μέχρι το ’60.
Αλλά και σε αυτή η περίπτωση δεν τη γλιτώνεις, αφού οι πύλες της κολάσεως θα έχουν πλέον ανοίξει διάπλατα για σένα, εξασφαλίζοντας σου προνομιακή θέση, μετά τα καντήλια (και όχι μόνο) που έχεις κατεβάσει το προηγούμενο δίωρο.

Από τα παραπάνω λοιπόν γίνεται εύκολα κατανοητό, γιατί εμείς οι γαύροι έχουμε τόσο αυξημένες αντοχές και γιατί το Champions League για μας, δεν είναι μια απλή ποδοσφαιρική διοργάνωση αλλά ένας αγώνας επιβίωσης.

Εις το επανιδείν...