ΑΛΛ' ΑΝΤ' ΑΛΛΑ

Για μένα το σημερινό παιχνίδι είναι μια καλή ευκαιρία για την εθνική να αποδείξει ότι όντως ήταν η καλύτερη ομάδα στον όμιλο μας.
Όχι μόνο σε ολοκληρη τη σειρά των αγώνων των προκριματικών, αλλά και καλύτερη από τις δυο βασικές της αντιπάλους, δηλαδή την Τουρκία και τη Νορβηγία.
Ίσως είναι και το μοναδικό που της έχει απομείνει να αποδείξει, μιας και η υπόθεση πρόκριση για την εθνική μας ομάδα, έχει εκτός συγκλονιστικού απροόπτου τελειώσει.

Με την Νορβηγία το αποδείξαμε κερδίζοντας τη στο Καραϊσκάκη και παίρνοντας ένα πανάξιο Χ στη Νορβηγία κάτω από αντίξοες διαιτητικές συνθήκες. Δεν υπάρχει φαντάζομαι ούτε ένας που να πιστεύει ότι οι Νορβηγοί ήταν καλύτεροι απ’ εμάς, είτε στο σύνολο των αγώνων είτε στα μεταξύ μας παιχνίδια.
Με αυτούς καθαρίσαμε... είμαστε κομπλέ.

Με την Τουρκία όμως έχουμε μια εκκρεμότητα. Το βαρύ 1-4 στο Καραϊσκάκη. Δεν μ’ αρέσουν οι εθνικιστικές φαμφάρες στον αθλητισμό γι’ αυτό η μόνη εκδίκηση που μπορεί να πάρει η εθνική μας το βράδυ, είναι η αγωνιστική εκδίκηση εντός του γηπέδου. Μια εκδίκηση που θα συνεπάγεται με μια καλή εμφάνιση και ένα καλό αποτέλεσμα που μπορεί να είναι και το Χ.
Μια απόδειξη ότι το 1-4 ήταν ένα τυχαίο (που για μένα σ’ ένα μεγάλο βαθμό ήταν) αποτέλεσμα, απ’ αυτά που συμβαίνουν πολλές φορές στο ποδόσφαιρο και που σε καμία περίπτωση δεν αντικατοπτρίζει την ποιότητα και την αξία των δύο ομάδων.
Οι συνθήκες θεωρητικά ευνοούν την ομάδα μας, μιας και δεν έχει το άγχος και τα προβλήματα, αγωνιστικά και έξω αγωνιστικά που έχουν οι Τούρκοι. Είναι μια ευκαιρία να παίξουν για την πάρτη τους και τον προπονητή τους και να αποδείξουν ότι είναι καλύτεροι και από τους Τούρκους και ότι η πρωτιά στον όμιλο δεν κρίθηκε από την τύχη που εμείς είχαμε ενώ αυτοί όχι.

Είναι μια καλή ευκαιρία, να εξαφανίσουν και την παραμικρή αμφιβολία που μπορεί ίσως να υπάρξει εντός κι εκτός Ελλάδος, για την δίκαιη πρωτιά μας στον όμιλο.