ΑΛΛ' ΑΝΤ' ΑΛΛΑ

Τις προηγούμενες μέρες που μας πέρασαν είχα πάει στα Χανιά για το γάμο ενός φίλου.
Ήταν η δεύτερη φορά που πήγαινα μετά το περσινό καλοκαίρι όπου έκανα και το ντεμπουτό μου στο νησί, αλλά δυστυχώς η πολλοστή φορά που αναρωτήθηκα τι στο καλό κάνουμε εμείς στην Αθήνα.

Κάθε φορά που φεύγω για κάποιο λόγο από την Αθήνα, σκέφτομαι πόσο τυχεροί είναι αυτοί οι άνθρωποι που ζουν στην επαρχία. Δεν βρίσκω κάτι που να υστερούν ή κάτι πολύ σημαντικό που να τους λείπει σε τέτοιο βαθμό έτσι ώστε να τους αναγκάσει να θυσιάσουν τα ανεκτίμητα θετικά που τους προσφέρει ο τόπος τους, για έρθουν στην Αθήνα.

Κάθε φορά εύχομαι να υπήρχαν οι συνθήκες και να μπορούσα να έφευγα.
Και δεν εννοώ ότι θα έφευγα για να πάω να ζήσω σ’ ένα χωριό χιλίων κατοίκων, γιατί για μένα που έχω μεγαλώσει και έχω ζήσει τόσα χρόνια μαζί με 4 εκατομμύρια ανθρώπους είναι πολύ δύσκολο και δεν θα μπορούσα. Αυτή μάλλον θα ήταν πιο πολύ μια σκέψη ενθουσιασμού, πάρα μια ρεαλιστική κίνηση.
Σε μια μεγάλη επαρχιακή πόλη όμως, όπως τα Γιάννενα ή τα Χανιά θα πήγαινα τρέχοντας. Αναφέρω αυτές τις δύο πόλεις γιατί τις γνωρίζω και γιατί δεν έχουν και κοινά χαρακτηριστικά μεταξύ τους για να πεις ότι με τράβηξε κάτι συγκεκριμένο, όπως η θάλασσα για παράδειγμα.

Αυτό που ζηλεύω είναι ο τρόπος που ζει ο κόσμος εκεί. Δεν έχουν αυτό το άγχος και αυτή την πίεση που έχουμε εμείς από το πρωί που ξυπνάμε μέχρι και το βράδυ που κοιμόμαστε και το βασικότερο είναι δύο βήματα από τη φύση. Καβαλάνε το αυτοκίνητο τους και σε μισή ώρα βρίσκονται σε έναν άλλο κόσμο. Εμείς εδώ στην καλύτερη των περιπτώσεων, σε μισή ώρα είμαστε από το Περιστέρι στο Δαφνί.
Αυτή η ποιότητα ζωής που έχουν αυτοί οι άνθρωποι, παρ’ όλες τις δυσκολίες που σίγουρα κι αυτοί θα αντιμετωπίζουν (γιατί δεν γίνεται να είναι κι εκεί όλα τέλεια), δεν συγκρίνεται με κανένα χαϊλίκι που μπορεί να σου προσφέρει η Αθήνα. Γιατί πέρα από το επαγγελματικό που είναι μια μεγάλη κουβέντα, δε βλέπω κάτι άλλο σημαντικό που δε θα το βρεις στην επαρχεία.
Και μη μου κανείς τις μεγάλες πίστες, γιατί θα φάω το πληκτρολόγιο.

Κλείνοντας με τον καημό μου, θέλω να πω ότι θεωρώ μέγιστη βλακεία να φύγει κάποιος από την επαρχία, για να έρθει να ζήσει και να εργαστεί στην Αθήνα αν δεν υπάρχει πάρα πάρα πάρα πολύ σοβαρός λόγος.