ΑΛΛ' ΑΝΤ' ΑΛΛΑ

Πάει κι αυτό…

Σαν μια γενική αποτίμηση θα έλεγα ότι έμεινα ικανοποιημένος από την παρουσία της εθνικής μας στο τουρνουά. Ίσως σε αυτό να συμβάλει και το ηρωικό φινάλε.

Η εθνική μας δεν ήταν καλή και αυτό ήταν εμφανές. Δεν παύει όμως να είναι μια πολύ καλή ομάδα με πολύ καλούς παίχτες. Στα παιχνίδια με τη Σλοβενία και την Ισπανία έδειξε τον τσαμπουκά και τον εγωισμό της.
Με την πρώτη έκανε το απίστευτο. Αυτό που δεν φανταζόταν κανένας, παρά μόνο οι ίδιοι. Αυτό που δεν θα μπορούσε να κάνει καμία άλλη ομάδα στον κόσμο. Γι’ αυτό και δεν ξενερώνουμε μαζί της.
Με την δεύτερη έδειξε ότι παρόλα τα προβλήματα που είχε, είχε ψυχή και καρδιά. Και το βασικότερο, ότι ενώ έπαιζε με καλύτερη ομάδα και μέσα στην έδρα της, δεν έγινε καραγκιόζης στα μάτια του θεατή για να πάρει ένα σφύριγμα. Αδικούνταν και είχε το κεφάλι ψηλά, δεν μάσαγε.
Αυτό είναι που κρατάω και από το Eurobasket, αυτό είναι που μου μένει. Η περηφάνια που μπήκε και βγήκε από τον ημιτελικό.

Το κρίμα γι’ αυτά τα παιδιά, είναι ότι δεν κατάφεραν να πάρουν κατευθείαν την πρόκριση για το Πεκίνο. Αλλά δεν ξέρεις, μπορεί να μας βγει και σε καλό αυτή η ταλαιπωρία. Ας ελπίσουμε τα παιδιά να είναι σε καλύτερη κατάσταση του χρόνου για να μας κάνουν και πάλι περήφανους.

Όχι τόσο με τις νίκες τους, όσο με τη στάση και το ήθος τους.

Το μόνο που μπορώ να τους πω, είναι ένα ευχαριστώ γιατί πολύ απλά με “γέμισαν” σαν Έλληνα.

Και τέλος... η ηδονή που ένοιωσα για το μανίκι που έφαγαν οι υπερόπτες, αλαζόνες και γελοίοι Ισπανοί, δεν περιγράφεται… η απόλυτη δικαίωση.