ΑΛΛ' ΑΝΤ' ΑΛΛΑ

Αυτό που θα κρατήσω εγώ από το χθεσινό 81-78, δεν είναι το τρίποντο του Σπανούλη, ούτε τόσο η ανάσταση του Παπαδόπουλου και η επιθετική μας βελτίωση .

Σημαντικότερο όλων, θεωρώ ότι είναι η ψυχική δύναμη και η νοοτροπία νικητή που έδειξαν οι παίχτες μας στην 3^η περίοδο όταν και βρεθήκαμε πίσω με 13 πόντους.

Δεν είναι μόνο η ισοπεδωτική ανατροπή που στο τέλος της περιόδου μας βρήκε στο +4, αλλά το ότι αυτό συνέβη όταν φαινόταν ότι το παιχνίδι δε μας πάει.
Το παιχνίδι ξεκίνησε και η εθνική φαινόταν να τους έχει σχετικά εύκολα τους Κροάτες, αν ήταν λίγο προσεχτική και ότι ήταν ζήτημα χρόνου να κάνει ένα ξέσπασμα και να ξεφύγει στο σκορ. Αυτό όμως δεν έγινε ποτέ, με αποτέλεσμα στο τέλος του ημιχρόνου αντί να είμαστε μπροστά έστω και με μια μικρή διαφορά, να βρισκόμαστε από το πουθενά και χωρίς να το καταλάβουμε στο -7.
Αυτό το φινάλε δεν ήταν κι ότι καλύτερο για μια ομάδα που προσπαθούσε παράλληλα εκτός της νίκης, να βρει και τον καλό της εαυτό έπειτα από τέσσερεις πολύ κακές και προβληματικές εμφανίσεις. Σε αυτό λοιπόν το απροσδόκητο φινάλε, έρχεται και η αύξηση της διαφοράς για τους Κροάτες στους 13 πόντους και...
Δεν ξέρω πόσες ομάδες υπό αυτές τις συνθήκες, αγωνιστικές και ψυχολογικές, θα μπορούσαν να γυρίσουν αυτό το παιχνίδι.

Χθες πιστεύω ότι βρήκαμε τη χαμένη πιστή στις ικανότητες και δυνατότητες αυτής της ομάδας. Αυτό για μένα είναι και το μεγαλύτερο κέρδος της εθνικής μας από τη χθεσινή νίκη.

Αλήθεια πόσοι πίστευαν ότι στο δραματικό φινάλε η εθνική θα μπορούσε να χάσει ;

Μήπως… κανένας ;

Έχω την αίσθηση ότι η διεθνείς μας τελικά, δε θα προλάβουν να ψηφίσουν.