ΑΛΛ' ΑΝΤ' ΑΛΛΑ

Η ήττα για μένα χθες ήταν αναμενόμενη, γιατί και καλύτερη ομάδα έχουν οι Ισπανοί και στην έδρα τους έπαιζαν.

Αυτό όμως που με προβληματίζει είναι ότι η εθνική δεν τραβάει και δεν πείθει μέχρι στιγμής ότι μπορει. Το μπάσκετ που παίζει είναι άθλιο, οι παίχτες δεν έχουν εμπιστοσύνη στα χέρια τους, δεν υπάρχει καθαρό μυαλό στην επίθεση, οι επιθέσεις μας πάντα καταλήγουν να γίνονται με βεβιασμένες ενέργειες του τελευταίου δευτερολέπτου αφού πριν, όταν υπάρχουν καλύτερες προϋποθέσεις για σουτ, οι παίχτες μας διστάζουν και χάνεται πολύτιμος χρόνος.
Σου δημιουργείται η εντύπωση ότι η ομάδα παίζει χωρίς σύστημα στην επίθεση, αφού οι επιθέσεις μας είναι ένας συνδυασμός προσωπικών ενεργειών που προσπαθούν να γίνουν σύστημα και που καταλήγουν συνήθως σε σουτ από του διάολου τη μάνα και κάτω από τις χειρότερες προϋποθέσεις.

Ένα άλλο κακό είναι ότι με αυτές τις σερί κακές εμφανίσεις της, η ομάδα έχει χάσει το σεβασμό και το “φόβο” που προκαλούσε στους αντιπάλους της. Τώρα και Πορτογαλία να λέγεσαι, πιστεύεις ότι μπορείς να κάνεις την υπέρβαση και να κερδίσεις την πρωταθλήτρια Ευρώπης.

Όπως είπα και προχθές, το Ευρωμπάσκετ για την εθνική είναι ένα παιχνίδι. Αυτό της φάσης των οχτώ. Με εξαίρεση την Λιθουανία, που και αυτή παίζεται, όλοι οι άλλοι είναι καθαρά στο χέρι το δικό μας.

Μακάρι η εθνική να βρει τη δύναμη και το κουράγιο να ανέβει ψυχολογικά για να παίξει και καλύτερο μπάσκετ.

Και κάτι τελευταίο… μπορεί να φανεί σαν δικαιολογία, αλλά πιστεύω ότι οι δύο μαζεμένες τεχνικές ποινές στην πρώτη περίοδο, όταν ακόμα δεν μας είχε πάρει η κάτω βόλτα, ήταν καθοριστικές για την ψυχολογία του παιχνιδιού αφού με αυτές οι καλύτεροι και γηπεδούχοι Ισπανοί έφυγαν με δέκα πόντους και βρεθήκαμε από το πουθενά να τους κυνηγάμε.

Ότι και να γίνει πάντως, αυτήν την ομάδα δεν μπορείς και δεν δικαιούσαι να την κράξεις. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να στεναχωριέσαι και να ελπίζεις…