ΑΛΛ' ΑΝΤ' ΑΛΛΑ

Όταν τελείωσε το παιχνίδι του Ολυμπιακού με την Τσέλσι, στο τέλος που βγάζουν την κάρτα με τα στατιστικά του αγώνα, παρατήρησα τα χιλιόμετρα που έχουν διανύσει οι παίχτες κάθε ομάδας συνολικά.

Είχαμε λοιπόν την Τσέλσι να έχει διανύσει 112 χιλιόμετρα περίπου και τον Ολυμπιακό 110.

Την ίδια στιγμή τελείωνε το παιχνίδι της Ρεάλ με τη Ρόμα και παρατήρησα την ίδια κάρτα…
Και οι δύο ομάδες είχαν περίπου από 100 χιλιόμετρα, δηλαδή 10 λιγότερα από τον Ολυμπιακό. Δεν είναι μικρή η διαφορά σε αυτό το μέγεθος…

Αφού λοιπόν τρέχουμε το ίδιο και δεν υστερούμε σε φυσική κατάσταση, τι μας διαφοροποιεί από αυτές της ομάδες και φαίνεται ότι τρέχουν περισσότερο ;

Η απάντηση είναι απλή…

Η ταχύτητα και ο ρυθμός.
(και ίσως σε κάποιες λίγες περιπτώσεις και η τεχνική κατάρτιση)

Έβγαινε η Τσέλσι στην κόντρα και έβλεπες πέντε παίχτες της να φτάνουν σε χρόνο μηδέν στην περιοχή μας. Όταν για να δεις πέντε δικούς μας στην περιοχή της Τσέλσι (και κάθε Τσέλσι), έπρεπε να ανάψεις τσιγάρο και να περιμένεις, με αβέβαιο πάντα αποτέλεσμα.

Η ταχύτητα και ο ρυθμός αποκτιούνται στα παιχνίδια του πρωταθλήματος. Δηλαδή μέσα από τα συνεχή παιχνίδια.

Εδώ στη Ελλάδα όμως, είναι δύσκολο να επιτευχθεί αυτό, γιατί όταν οι μικρές ομάδες παίζουν σύστημα “ταμπούρι” και παιχνίδι καταστροφής και όχι δημιουργίας, με έντεκα παίχτες πίσω από τη σέντρα που να βρεις χώρους να τρέξεις ;
Και όταν έχεις διαιτητές που δεν μπορούν να πάρουν τα πόδια τους, με μηδέν φυσική κατάσταση και περιττά κιλά, που αναγκάζονται να σφυρίζουν κάθε λίγο και λιγάκι και να διακόπτουν συνεχώς το παιχνίδι για να μην τους φύγει καμιά φάση (λες και δε τους φεύγει) και για να μπορέσουν να το "παρακολουθήσουν", πώς να βρει ρυθμό μια ομάδα ;

Αν καταφέρουμε να αλλάξουμε αυτά τα δύο πραγματάκια στη Ελλάδα, θα έχουμε πολύ περισσότερες και πιο βάσιμες ελπίδες στο μέλλον, να διεκδικήσουμε κάποιο ποδοσφαιρικό θαύμα.

Αλλά δυστυχώς δε το βλέπω…