ΑΛΛ' ΑΝΤ' ΑΛΛΑ

Τώρα που τελείωσε το Euro, ας κάνω μια σούμα για την εθνική μας ομάδα.

Η πρόκριση μας λοιπόν, σίγουρα αποτελεί όπως έχω ξαναπεί, από μόνη της μια επιτυχία. Από ‘κει και πέρα όμως, η παρουσία μας εκεί αποτελεί μια τεράστια αποτυχία κατά τη γνώμη μου.
Η παρουσία μας εκεί, μας γύρισε σε εποχές προ Πορτογαλίας.
Σε ένα Euro όπου χαρακτηρίστηκε από τους ειδικούς ως το πιο ποιοτικό, καταφέραμε και τερματίσαμε τελευταίοι, χωρίς καν βαθμό και με άθλιες εμφανίσεις, πανηγυρίζοντας στο τέλος για το αυτονόητο. Ότι δηλαδή η κλίκα του Ρεχάγκελ προσπάθησε.
Δείξαμε περίτρανα, ότι δεν είχαμε καμία σχέση με αυτό που έπαιζαν οι άλλοι εκεί.
Ακόμα και η Αυστρία με την Ελβετία που ήταν για γέλια πριν το Euro, έφυγαν με το κεφάλι ψηλά προσπαθώντας να παίξουν μπάλα, παρά την χαμηλή τους ποιότητα. Για τους Τούρκους δε, που αφήσαμε και πίσω μας στα προκριματικά, είναι περιττό να μιλήσουμε. Ας μου βρει κάποιος μια ομάδα που ήταν χειρότερη από εμάς. Δεν υπάρχει… ούτε μας πλησιάζει και καμία. Και οι Πολωνοί ακόμα, ήταν πιο αξιόμαχοι και έπαιξαν και λίγο μπάλα. Έβλεπες ρε αδερφέ και 3-4 φάσεις στα παιχνίδια τους. Αντίθετα με εμάς που ακόμα περιμένουμε.

Για μένα δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία.
Είχαμε τον περισσότερο χρόνο προετοιμασίας απ’ όλες τις ομάδες, είχαμε παίχτες πιο ξεκούραστους και με λιγότερα παιχνίδια στα πόδια τους, σχεδόν απ’ όλους τους άλλους και παρόλα αυτά δεν μπορούσαμε να πάρουμε τα πόδια μας στο γήπεδο. Έφτανε το 60^ο λεπτό και έλεγες τελειώσαμε…
Τι να περιμένεις όμως όταν οι καλύτεροι παίχτες της εθνικής μας, ήταν ο Χαριστέας που όταν σκοράρει κρατάμε την ημερομηνία για επέτειο και ο Καραγκούνης που βάζει το κεφάλι κάτω και τρέχει κανα 5ντάλεπτο για να δώσει την μπάλα πίσω ; και ήταν και τραυματίας !!!

Ο Ρεχάγκελ νόμιζε ότι θα τους έπιανε όλους μαλάκες όπως πριν τέσσερα χρόνια. Αμ δε…
Ο θεός κοιμήθηκε για αυτή τη χιλιετία.
Δεν μπορείς με μέτριους παίχτες και με ταμπούρι σύστημα, να έχεις ευστοχία ελευθέρων βολών στην επίθεση και πάλι. Κάτι έπρεπε να αλλάξει για να δικαιολογήσουμε την παρουσία μας εκεί και τον τίτλο μας και δεν κάναμε τίποτα… δεν αλλάξαμε τίποτα.
Σαν μαλάκες πήγαμε σαν μαλάκες φύγαμε. Αμφιβάλω αν εκτός από το κράξιμο που μας ρίξανε, πρόσεξε κανένας ότι πήγαμε εκεί. Εδώ κοντεύουμε να το ξεχάσουμε εμείς.
Το μόνο που άλλαξε ήταν η κονόμα πριν το Euro. Πριν την Πορτογαλία δεν είχαμε τέτοια… δεν είχαμε πειρατικά και άλλες τέτοιες μαλακίες, γαρνιρισμένες με ένα κάρο διαφημίσεις. Αυτό ναι άλλαξε…

Ο Ρεχάγκελ δεν πρόσεξε ότι αυτά τα τέσσερα χρόνια, από τους παίχτες που κατέκτησαν το Euro δεν έπαιξε μπάλα ξανά κανένας (να μου πεις έπαιζε πριν ;) ; μόνο ίσως ο Κατσουράνης με την μεταγραφή του στην Μπεμφίκα, αλλά και αυτός όχι πολλά πράγματα.
Δεν πρόσεξε ότι έπρεπε να δοθούν κίνητρα σε πιο νέους που θα είχαν μεγαλύτερη όρεξη για κονόμα και μεταγραφές ;
Να μου πεις τώρα μετά Χριστόν προφήτης, αλλά δεν είναι έτσι.
Πολλοί τα λέγαμε, άλλα όταν η εθνική έκανε καμιά νίκη με το Αζερμπαϊτζάν για παράδειγμα, είχαμε την θεοποίηση του Γερμανού που δικαιωνόταν. Εδώ κάναμε σημαία την νίκη με την Μάλτα μετά την 4άρα από τους Τούρκους, τι να λέμε τώρα ;
Αυτά τα τέσσερα χρόνια το μόνο που έχουμε να θυμόμαστε είναι 4-5 καλές εμφανίσεις και τέλος. Αυτές φτάνουν για την αγιοποίηση των πάντων.

Αυτή η εθνική μου θυμίζει τον τύπο που βγάζει γκόμενα μια γυναικάρα (κατά λάθος) και από ‘κει και πέρα βγαίνει συνέχεια με μπουρούχες, δικαιολογώντας το χάλι του με την πάλε ποτέ κατάκτηση του.
Και το κακό δεν είναι αυτό... το κακό είναι ότι τις βαφτίζει και μουνάρες.

Κλείνοντας θα επαναλάβω ότι για μένα η τουριστική μας εκδρομή στην Αυστρία ήταν μια τεράστια αποτυχία γιατί…

Δεν πήγαμε εκεί σαν μια έκπληξη των προκριματικών, αλλά σαν πρωταθλητές Ευρώπης.

O άνδρας ανακάλυψε τα ΧΡΩΜΑΤΑ και δημιούργησε την ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ.
Η γυναίκα ανακάλυψε την ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ και δημιούργησε το ΜΑΚΙΓΙΑΖ.

O άνδρας ανακάλυψε τις ΛΕΞΕΙΣ και δημιούργησε την ΣΥΖΗΤΗΣΗ.
Η γυναίκα ανακάλυψε την ΣΥΖΗΤΗΣΗ και δημιούργησε το ΚΟΥΤΣΟΜΠΟΛΙΟ.

O άνδρας ανακάλυψε το ΠΑΙΧΝΙΔΙ και δημιούργησε τα ΧΑΡΤΙΑ.
Η γυναίκα ανακάλυψε τα ΧΑΡΤΙΑ και δημιούργησε τα TAROT.

Ο άνδρας ανακάλυψε την ΓΗ και δημιούργησε την ΤΡΟΦΗ.
Η γυναίκα ανακάλυψε την ΤΡΟΦΗ και δημιούργησε την ΔΙΑΙΤΑ.

O άνδρας ανακάλυψε τα ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ και δημιούργησε την ΑΓΑΠΗ.
Η γυναίκα ανακάλυψε την ΑΓΑΠΗ και δημιούργησε τον ΓΑΜΟ.

O άνδρας ανακάλυψε την ΓΥΝΑΙΚΑ και δημιούργησε το ΣΕΞ.
Η γυναίκα ανακάλυψε το ΣΕΞ και δημιούργησε τον ΠΟΝΟΚΕΦΑΛΟ.

O άνδρας ανακάλυψε το ΕΜΠΟΡΙΟ και δημιούργησε το ΧΡΗΜΑ.
Η γυναίκα ανακάλυψε το ΧΡΗΜΑ και τα ΓΑΜΗΣΕ ΟΛΑ!!!!!

…και τους βγάζω το καπέλο.

Η τύχη είναι πάντα απαραίτητη στο ποδόσφαιρο, αλλά εκτός αυτής χρειάζονται και «μπαλάκια», που οι Τούρκοι έδειξαν ότι τα έχουν και με το παραπάνω.

Άλλη ομάδα αν έτρωγε γκολ στο 119’ θα είχε παραδώσει πνεύμα και φανέλα.

Μπράβο τους !!!

Κάνουν ότι κάναμε εμείς πριν 4 χρόνια, αλλά παίζοντας και λίγο μπάλα.

Ολοκληρώσαμε την επιτυχημένη μας παρουσία, με μια ακόμη δίκαιη ήττα.

Χθες ήμασταν καλύτεροι από τα άλλα δυο παιχνίδια, αλλά και πάλι χάσαμε. Και χάσαμε μάλιστα από τα δεύτερα της Ισπανίας. Όχι ότι τα δεύτερα της Ισπανίας δεν είναι καλοί παίχτες, αλλά σίγουρα δεν έχουν τη συνοχή των πρώτων.

Με αυτή την εθνική καταντήσαμε να είμαστε ευχαριστημένοι με τα αυτονόητα.
Δηλαδή να μπαίνουμε στο γήπεδο και να προσπαθούμε. Το να παίξουμε και λίγο μπάλα, πέρασε σε δεύτερη μοίρα και γι’ αυτό τερματίσαμε σαν οι χειρότεροι από τις 16 ομάδες.
Και η ξεφτίλα είναι ότι ήμασταν και πρωταθλητές Ευρώπης.

Δεν ξέρω αν κάποιοι δεν ξενερώνουν ποτέ, αλλά εγώ ξενερώνω.

Προσεχώς περισσότερα…

Πάει και το Euro…

Από το δεύτερο κιόλας αγώνα, αποχαιρετήσαμε τη διοργάνωση. Κρίμα (αλλά όχι άδικα) από τόσο νωρίς για την πρωταθλήτρια Ευρώπης.

Στο χθεσινό παιχνίδι το μόνο που δε μπορούμε να καταλογίσουμε στην ομάδα είναι ότι δεν πάλεψε, δεν έτρεξε και δεν προσπάθησε. Τα έκανε όλα αυτά, αλλά στο ποδόσφαιρο υπάρχουν και τα τραγικά λάθη σαν αυτό που έκανε ο Νικοπολίδης και πήρε όλη την ομάδα στο λαιμό μου, αφού οι Ρώσοι πάτησαν καλύτερα στο γήπεδο μέχρι και το τέλος του αγώνα, έχασαν περισσότερες και πολύ καλύτερες ευκαιρίες και δίκαια κέρδισαν γιατί ήταν καλύτεροι.
Από την άλλη οι δικοί μας έκαναν ότι μπορούσαν αλλά δεν έφτανε. Ήταν φορές που τους έβλεπες να τρέχουν σαν χαμένους χωρίς να ξέρουν γιατί. Μου δινόταν η εντύπωση πολλές φορές ότι έτρεχαν για να μην τους πουν στο τέλος ότι δεν προσπάθησαν όπως στο παιχνίδι με τη Σουηδία.

Δυστυχώς για εμάς αποκλειόμαστε δίκαια και πιστεύω ότι παρουσιάσαμε την χειρότερη εικόνα ομάδας από τις 16 που συμμετέχουν. Όχι σαν αξία παιχτών αλλά σαν ποδοσφαιρικό αποτέλεσμα και ουσία. Το κακό είναι ότι αυτό το αποτέλεσμα το παρουσιάσαμε σαν πρωταθλητές Ευρώπης. Δώσαμε το δικαίωμα στους «βαρβάρους» να μας ειρωνευτούν και να μας χλευάσουν, αφού ποτέ δεν χώνεψαν ότι πήραμε την κούπα πριν τέσσερα χρόνια.

Αγωνιστικά τα κολλήματα του Ότο δίνουν και παίρνουν. Αν του βγουν βγήκαν… κάτι σαν τα ζάρια.
Ξεκινήσαμε για παράδειγμα δυο παιχνίδια με τον δεξιοπόδαρο Τοροσίδη αχρηστεμένο επιθετικά, σαν αριστερό μπακ, ενώ στον πάγκο είχαμε τον Σπυρόπουλο. Ξεκινήσαμε δύο παιχνίδια με τον Γιούρκα δεξί μπακ, όταν ο άνθρωπος δεν έπαιξε καθόλου φέτος λόγω τραυματισμού και γενικότερα έχει χάσει την επαφή του με το άθλημα εδώ και τέσσερα χρόνια. Χωρίς βοήθεια από τα μπακ τα πράγματα δυσκολεύουν στην επίθεση. Ποια επίθεση θα μου πεις τώρα ; είναι και αυτό… Οι επιθετικοί μας άνετα θα μπορούσαν να παίξουν σαν αμυντικά χαφ σε μια άλλη ομάδα. Έβλεπες μια ομάδα που έχει τον ίδιο κορμό όλα αυτά τα χρόνια, να μην έχει ούτε έναν επιθετικό αυτοματισμό ή έστω μια μέτρια επιθετική ανάπτυξη. Τίποτα… γίομες και άντε κανά σουτ έξω από την περιοχή. Ας ελπίσουμε στο μέλλον να αρχίσουμε να τσουλάμε και λίγο την μπάλα.
Αξιοσημείωτο πάντως είναι ότι και στην άμυνα που διακρινόμασταν, από τα τρία γκολ που φάγαμε τα δύο ήταν φάβα.

Για την χώρα μας είναι μεγάλη επιτυχία να έχει την εθνική της ομάδα σε αυτές τις μεγάλες διοργανώσεις, αρκεί η παρουσία της εκεί ,να δικαιολογεί και την πρόκριση της.

Χθες το βράδυ είδαμε ένα πολύ καλό παιχνίδι, από δύο ομάδες όχι καλύτερες από την εθνική μας. Η Ελβετία με τίποτα δεν είναι καλύτερη ομάδα από εμάς και η Τουρκία είναι πάνω κάτω τα ίδια με μας.
Αυτές οι δύο ομάδες έκαναν ότι μπορούσαν για την νίκη. Με τα όπλα που είχε η κάθε μια. Δεν είναι τίποτα φοβερές ομάδες, ούτε έπαιξαν κανά ποιοτικό ποδόσφαιρο.
Έτρεξαν πολύ, προσπάθησαν πολύ, πάλεψαν πολύ σε ένα βαρύ τερέν, έκαναν αρκετές φάσεις, έπαιξαν δυνατά αλλά όχι αντιαθλητικά, οι προπονητές τους έκαναν ότι μπορούσαν από τον πάγκο, και γενικότερα πρόσφεραν ένα θέαμα που σε κράταγε στην τηλεόραση.

Ποιος οπαδός τους, θα μπορούσε να τους προσάψει κάτι στο τέλος, ανεξαρτήτου αποτελέσματος ;

Τι μπορεί να πει κάποιος οπαδός της γηπεδούχου Ελβετίας, για την δεύτερη σερί ήττα και ταυτόχρονο αποκλεισμό της ομάδας τους από τη διοργάνωση ;

Αυτό που είδα από τη ηττημένη Ελβετία ήθελα να δω και από την εθνική μας προχθές και ας χάναμε. Το ίδιο λέω και για το Σαββατιάτικο παιχνίδι με τους Ρώσους. Ας δείξουμε όλα τα παραπάνω που έδειξαν οι Ελβετοί και ας χάσουμε, εμένα δε με ενδιαφέρει.

Επειδή κοιμήθηκε μια φορά ο θεός, δε σημαίνει ότι πρέπει να τον βάζουμε για ύπνο με το ζόρι κάθε τέσσερα χρόνια.

Πρέπει οι απαιτήσεις μας, να είναι σύμφωνες με τις δυνατότητες μας και η προχθεσινή μας εμφάνιση, καμία σχέση δεν είχε με αυτές.

Κρίμα ρε γαμώτο… χάσαμε στις λεπτομέρειες.
Και συγκεκριμένα στη λεπτομέρεια. Η λεπτομέρεια είναι ότι οι Σουηδοί μπήκαν να παίξουν μπάλα, έστω και προσεκτικά, υπερεκτιμώντας ίσως το πλούσιο δημιουργικό μας παιχνίδι και τις επιθετικές μας αρετές. Και από την άλλη εμείς μπήκαμε στο γήπεδο να… άγνωστο…

Από πού να αρχίσεις και που να τελειώσεις…
Και μόνο η συμμετοχή μας στα τελικά είναι από μόνη της μια επιτυχία. Δεν αμφιβάλει κανείς πιστεύω. Αλλά από αυτό, μέχρι το χθεσινό χάλι, υπάρχει τεράστια διαφορά. Πρώτα απ’ όλα δεν είπε κανείς ότι απαγορεύεται να χάσουμε. Και βέβαια να χάσουμε, αλλά παίζοντας έστω και λίγο μπάλα.

Τι ήταν αυτό το πράγμα χθες ;
Με διαφορά, η χειρότερη εμφάνιση που έχει κάνει ομάδα στο φετινό Euro.

Και η Ιταλία προχθές άρπαξε τρία, αλλά έπαιξε, έχασε και 6-7 ευκαιρίες, πήρε την κατοχή της μπάλας, κάτι προσπάθησε να κάνει τέλος πάντων. Εμείς τι κάναμε χθες ; απλά διακωμωδήσαμε το άθλημα. Άθλια εμφάνιση και ξεφτίλα. Προσοχή όχι για την ήττα.
Μας πήρε στο ψιλό όλη η Ευρώπη.

Μας έφαγαν τα χαϊλίκια, και οι υποσχέσεις των πρωταθλητών Ευρώπης για καλές εμφανίσεις και προκρίσεις στους 8.

Ούτε μια φάση της προκοπής, ούτε μια πλαγιοκόπηση, ούτε ένας συνδυασμός, ούτε μια κάθετη πάσα. Κάναμε ζήτημα, τη μοναδική φάση με τον Καραγκούνη που δεν έδωσε πάσα στον Κατσουράνη (Ίσως έψαχνε το νέο παρατσούκλι μετά το γελοίο «τυπάρας»). Μπράβο μας… τους τρομάξαμε και τους μαγέψαμε.

Κατεβήκαμε να παίξουμε πρεμιέρα ομίλου, με τη θεωρητικά πιο βατή ομάδα, με 8 αμυντικούς, τον Χαριστέα περισσότερο αμυντικό χαφ και κάπου ξεχασμένο στο βάθος τον Γκέκα. Ας προσέχαμε…

Ο Ρεχάγκελ μετά το άψογο στήσιμο της ομάδας, ξέχασε και τον Καραγκούνη, ο οποίος τα είχε παίξει από το πρώτο ημίχρονο. Και με την ίδια φόρμα συνέχισε και στις δηλώσεις, λέγοντας ότι αν δεν παίζαμε έτσι, θα τρώγαμε 5 γκολ. Πολύ τιμητικές δηλώσεις και για τη πρωταθλήτρια Ευρώπης και για τους παίχτες της.

Μέχρι και την μάχη στην εξέδρα χάσαμε. Που είναι άραγε οι Έλληνες της Πορτογαλίας ; Γιατί οι χθεσινοί, πιο πολύ για μια πιθανή μελλοντική φωτογραφία μου φαίνεται ότι πήγαν, παρά για ενίσχυση της ομάδας .

Τέλος πάντων, πολλά μπορώ να πω για την ποδοσφαιρική πανδαισία που μας πρόσφερε, η εθνική, αλλά άστο…

Η πρόκριση δεν έχει χαθεί.
Μένει να κερδίσουμε τους Ρώσους (δεν ξέρω πως), να πάρουμε έστω ένα βαθμό από τους Ισπανούς (…), οι οποίοι περιμένουμε να κερδίσουν τους Σουηδούς για να είναι ψιλοαδιάφοροι (αυτό γίνεται), να κερδίσουν οι Ρώσοι τους Σουηδούς (και αυτό παίζει), να κοιμηθεί θεός, να έχει πανσέληνο και να μην είναι ανάδρομος ο Ερμής.
Πράγματα δηλαδή που με την κωλοφαρδία του Γερμανού γίνονται χαλαρά.

Καθαρά ποδοσφαιρικά με αυτά που είδα, είμαστε για τρεις ήττες και τον πούλο. Οι εμφανίσεις των φιλικών με την αχτύπητη Αρμενία και την κολοσσό Ουγγαρία, μόνο τυχαίες δεν δείχνουν.

Μου φαίνεται ότι το παραγαμήσαμε...

Από τους ΑΝΕΝΤΑΧΤΟΥΣ ΠΕΡΙΚΥΚΛΩΜΕΝΟΥΣ...

ΣΥΛΛΕΚΤΗΣ ΕΥΧΩΝ

Είναι κάτι μέρες παράξενες...

Περιμένοντας στη στάση με πλησιάζει ένας άνθρωπος κουρελής, παραπατούσε και μου ζήτησε ένα τσιγαράκι. Του έδωσα. Σταμάτησε με κοίταξε και μου λέει «να είσαι καλά κοπέλα μου».

Μπαίνω στο λεωροφείο και μετά από δύο στάσεις ανεβαίνει μια γριούλα με κάτι πλαστικές τσάντες και δεν μπορούσε να κρατηθεί από πουθενά. Τις έπιασα τις τσάντες την έβαλα να καθίσει της χτύπησα το εισιτήριο, με κοίταξε μου λέει «την ευχή μου να 'χεις». Δεν περνάει λίγη ώρα κι ένας κύριος χοντρούλης ηλικιωμένος που κρεμόταν από το χερούλι με δυσκολία σ΄ένα απότομο φρενάρισμα χάνει την ισορροπία του και πάει να τσακιστεί. Κάνω μια κίνηση γρήγορη τον αγκαλιάζω και τον κρατάω γερά. Με κοιτάζει μου λέει «σας ευχαριστώ, να είστε καλά».

Οταν τελικά κατέβηκα μέχρι να φτάσω στο γραφείο είχα ένα περίεργο συναίσθημα.
Ενοιώσα κατά κάτι πλουσιότερη απ΄όταν βγήκα από το σπίτι. Σαν να πέρασα από το πρακτορείο και να είδα ότι είχα κερδίσει ένα μικρό αλλά ικανοποιητικό ποσό στο τζόκερ.

Σκέφτηκα έτσι σαν ταινία, ένα κόσμο όπου ο καθένας βγαίνοντας από το σπίτι του το πρωί θα ένοιωθε την ανάγκη να κερδίσει ένα «την ευχή μου να 'χεις». Να ξεκινάγαμε τη μέρα μας με μοναδικό στόχο να κερδίσουμε την «ευχή» κάποιου.
Αλλά όχι ένας ή δύο ή τρεις άνθρωποι. όλοι. Να γινόμασταν ξαφνικά προληπτικοί και να θεωρούσαμε αναγκαίο να κάνουμε μια έστω πράξη που θα κάνει να νοιώσει καλά κάποιος άλλος.

Σκέφτηκα αυτό το κόσμο σαν τη «χώρα των ευχών». Οι άνθρωποι θα περπατούσαν γνωρίζοντας ότι όσες ευχές πάρουν τόσα καλά θα γυρίσουν πίσω.
Σκέφτηκα ένα κόσμο που θα είχε πια καταλάβει πόσο φτωχός μπορείς να είσαι αν έστω και μια φορά δεν αγκαλιάσεις κάποιον που πάει να πέσει, δεν σηκώσεις το βάρος από κάποιον που δεν μπορεί να το σηκώσει, δεν κεράσεις κάποιον τρίτο που δεν έχει να κεραστεί από μόνος του.

Ονειρεύτηκα δηλαδή ένα κόσμο που δεν θα υπάρξει ποτέ, αλλά που τελικά μένει κάπου κρυμμένος βαθεία μας σ΄ένα μέρος του εαυτού μας που έχει ατροφήσει, ένα μέρος που δεν το ταΐζουμε ποτέ, τόχουμε εκεί να λιμοκτονεί λες και ντρεπόμαστε γι΄αυτό.
Σκέφτηκα ένα κόσμο που το να νιώθεις καλοσύνη μέσα σου, θα ήταν τιμή και όχι ανοησία. Το να γέρνεις προς τον δίπλα θα ήταν ένδειξη αγάπης κι όχι αδυναμίας. Το να μοιράζεσαι ένα βάρος με τον πιο εκεί θα ήταν δύναμη κι όχι αγγαρεία. Το να κερνάς απλόχερα έναν που δεν έχει θα ήταν ευχαρίστηση κι οχι επίδειξη....

Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι σήμερα αντιμετώπιζα κάτι δύσκολο βγαίνοντας από το σπίτι. Ευχόμουν κι εγώ να γίνει κάτι που περίμενα αλλά δεν φαινόταν να έχω καμμιά ελπίδα. Φθάνοντας όμως στο γραφείο, ω του θαύματος αυτό που περίμενα έγινε....

Μια μικρή ζήλια ένοιωσα μέσα μου. Για όλους εκείνους που σιωπηλά, χωρίς κανένας να τους υποχρεώνει, χωρίς να ζητούν ούτε μπράβο ούτε τίποτα, έχουν αφιερώσει το χρόνο τους να είναι κοντά στους άλλους.
Εκείνους τους σπάνιους ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή αυτή με σκοπό να μην αφήσουν πεινασμένο το «καλό κομμάτι» του εαυτού τους.

Όταν συνέχεια βρίζουμε τους πάντες και τα πάντα τώρα τελευταία για να κάνουμε πιο εφέ, λέμε (κι εγώ πρώτη απ΄όλους) σκατά είναι όλοι κι εγώ πρώτος απ΄ολους.
Ωραίο άλλοθι ε? Πολύ έξυπνο αλλά και πολύ πονηρό.
Ναι είναι πιο σκατάς αυτός που γνωρίζει αλλά δεν κάνει τίποτα παρά αυτός που δεν γουστάρει να κάνει.
Και το να το παραδεχτούμε, ούτε ιδιαίτερα μάγκες μας κάνει ούτε ξεχωριστούς από τον υπόλοιπο βούρκο...
Αντίθετα εκτός από ηττημένοι, μοιάζουμε και πιο δήθεν από τους δήθεν.

Μήπως πρέπει να φύγουμε απο δω μέσα και ν΄αρχίσουμε να κερδίζουμε καμμιά ευχή?
Η θα το συζητάμε αιώνια το θέμα έτσι για να περνάει η ώρα?....

Πάει κι αυτό το πρωτάθλημα…
Το παλέψαμε όσο μας επέτρεπαν οι δυνάμεις μας και το ρόστερ μας, αλλά στο τέλος δεν καταφέραμε να το πάρουμε.
Η αλήθεια είναι ότι ακόμη θέλουμε αρκετή δουλεία στο αγωνιστικό κομμάτι. Πρέπει να αλλάξουν κάποια πράγματα στην ομάδα και ελπίζω τώρα με τον Γιαννάκη από την αρχή της σεζόν να τα πάμε καλύτερα, μιας και «χάσαμε» τζάμπα ενάμιση χρόνο με το Γκέρσον.

Χθες για μένα το παιχνίδι χάθηκε σε δύο σημεία. Ένα, στο τρίτο δεκάλεπτο όπου ο Παναθηναϊκός σούταρε 17 βολές (καλά αυτό ήταν τρομερό πήρε διαφορά 15 πόντων χωρίς να δούμε μπάσκετ) και δεύτερο σημείο, στο 4^ο δεκάλεπτο όταν είχε ξεκινήσει το σερί σκοραρίσματος ο Μπλάκνεϊ και η διαφορά είχε κατέβει στους 6, έκανε ο ίδιος ένα μπάσιμο και δε χρεώθηκε καθαρό φάουλ πάνω του και στο καπάκι σφυρίχτηκε φάουλ μια επαφή στον Πρίντεζη. Κλασσικά βολές και η διαφορά στο +8. Αν η διαφορά σε εκείνο το σημείο πήγαινε στους 4, ίσως (λέω ίσως) να μπορούσαμε να διεκδικήσουμε κάτι καλύτερο αφού ήθελε περίπου 5-6 λεπτά χρόνο ακόμη.
Αυτά όμως είναι λεπτομέρειες, σημαντικές μεν, αλλά περνάνε στο ντούκου γιατί χθες κάναμε μια μέτρια εμφάνιση η οποία συνοδεύτηκε και από 20 λάθη. Με 20 λάθη σε εκτός έδρας τελικό, δεν πας πουθενά.

Δεν πειράζει τι να κάνουμε... φέτος τουλάχιστον, υπάρχει σοβαρός λόγος να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο για του χρόνου.

Ευτυχώς που ο Γιαννακόπουλος ευχαρίστησε και τον υπέροχο κόσμο, για να μας φύγει και το άγχος για του χρόνου.

Tα δεκάλεπτα: 19-14, 39-34, 65-50, 90-76

Παναθηναϊκός (Ζέλικο Ομπράντοβιτς): Αλβέρτης, Περπέρογλου 3 (1), Σπανούλης 15 (1), Γιασικεβίτσιους 18 (4), Μπατίστ 18, Ζίζιτς, Τσαρτσαρής 12 (1), Διαμαντίδης 13 (3), Ουίνστον 8 (1), Τομάσεβιτς.

Ολυμπιακός (Παναγιώτης Γιαννάκης): Μπλάκνεϊ 13 (2), Παπαμακάριος 3 (1), Γουντς 18 (1), Πρίντεζης 4, Τεόντοσιτς, Μπουρούσης 11 (3), Τσακαλίδης, Γκριρ 19 (3), Βασιλόπουλος 4, Σχορτσιανίτης 4.

Αφού καταφέραμε και πήραμε αυτό το παιχνίδι όλα γίνονται.
Σε ένα παιχνίδι όπου ο ένας συναγωνίζονταν τον άλλον ποιος θα σπάσει πρώτος το καλάθι, καταφέραμε και ήμασταν χαλαρά μπροστά με 10 πόντους περίπου για 3 δεκάλεπτα. Στο τέταρτο τα κάναμε μπάχαλο. Το ότι δεν χάσαμε από το πουθενά, από μια πιο έμπειρη ομάδα, οφείλεται καθαρά στις λάθος επιλογές των παιχτών του Παναθηναϊκού.
Τώρα πάμε στον «παράδεισο» του ΟΑΚΑ για τον 5^ο τελικό, αφού ως γνωστόν «κόλαση» είναι μόνο το ΣΕΦ.
Τώρα τι μπορούμε να περιμένουμε εκεί ;
Λογικά και με βάση το τι γίνεται συνήθως… τίποτα.
Επειδή όμως εμείς είμαστε Ολυμπιακοί, πιστεύουμε στην νίκη και για αυτήν θα πάμε, είτε μας αφήσουν είτε όχι.

ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΟΜΩΣ, ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΑΥΤΗ Η ΜΑΛΑΚΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΡΙΨΕΙΣ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΤΑΞΟΥΝ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΓΗΠΕΔΟ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΑΛΑΚΕΣ ΠΟΥ ΤΑ ΠΕΤΑΝΕ. Η ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΑ ΑΥΤΗ ΜΟΝΟ ΚΑΚΟ ΚΑΝΕΙ ΣΤΗΝ ΟΜΑΔΑ.

Από την άλλη, θα πρέπει να απαγορεύσουν την είσοδο και να τιμωρήσουν και τους γραφικούς πλέον παράγοντες που προκαλούν με την ηλίθια στάση και συμπεριφορά τους αυτά τα επεισόδια, αφού συμπεριφέρονται ποιο ηλίθια από τους ηλίθιους τις κερκίδας και το μόνο που τους διαχωρίζει από αυτούς, είναι η γραβάτα.

Χθες βέβαια στο ΣΕΦ είχαμε κόλαση, όταν για 38 λεπτά δεν έπεφτε ούτε στάχτη από τσιγάρο, επειδή κάποιοι μαλάκες πέταξαν για πρώτη φορά (αδικαιολόγητα εννοείται) αντικείμενα και φωτοβολίδες στον πάγκο του Παναθηναϊκού και επειδή ένα μπουκάλι πέτυχε έναν από τους «Γκρίζους Λύκους». Ο οποίος χωρίς δεύτερη αφορμή, ήθελε να εκκενώσει το γήπεδο και απειλούσε με μηδενισμό.
Προφανώς η σωματική ακεραιότητα του «Γκρίζου Λύκου», είναι ποιο πολύτιμη από αυτή των παιχτών, γιατί απ’ ότι θυμάμαι πέρση τους παίχτες μας τους πυροβολούσαν και ένας από αυτούς κόντεψε να χάσει την ακοή του από το ένα αυτί. Το αποτέλεσμα ήταν να πιέζουν τα θύματα να παίξουν, γιατί αλλιώς θα τους μηδένιζαν.
Πάντως για όλα αυτά ο Παναθηναϊκός τιμωρήθηκε σε πρώτη φάση με μια τιμωρία από αυτές τις γνωστές «πράσινες» τιμωρίες που όταν τις ακούς χέζεσαι πάνω σου… τσουνάμι… η οποία κιόλας έπεσε μετά από λίγο σε μια αγωνιστική, γιατί έσπασε ο διάολος το ποδάρι του και έπαιζε με τον Ολυμπιακό πρώτη αγωνιστική ο Παναθηναϊκός και ήθελε ο πρωταθλητής Ευρώπης τον κόσμο του για να μας νικήσει.

ΠΟΙΟΣ ΑΡΑΓΕ ΝΑ ΟΠΛΙΖΕΙ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΩΝ ΑΝΕΓΚΕΦΑΛΩΝ ;;; αναρωτήθηκε ο ποιητής…

Α ! να μην το ξεχάσω, επιτέλους μετά από τέσσερα παιχνίδια βρήκαμε και το ψύλο στα άχυρα...
ΤΟ ΦΑΟΥΛ ΠΟΥ ΔΕ ΔΟΘΗΚΕ ΣΤΟ ΜΠΑΤΙΣΤ !!!

Τα δεκάλεπτα: 22-17, 38-27, 46-38, 59-57

Ολυμπιακός (Παναγιώτης Γιαννάκης): Μπλάκνεϊ 4, Τεόντοσιτς 3, Βασιλόπουλος 5, Σχορτσιανίτης 4, Μπουρούσης 6, Τσακαλίδης 4, Γουντς 8, Βασιλειάδης, Παπαμακάριος, Μαυροκεφαλίδης, Πρίντεζης 21, Γκριρ 4.

Παναθηναϊκός (Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς): Διαμαντίδης 14, Χατζηβρέττας 3, Περπέρογλου, Τσαρτσαρής, Μπατίστ 2, Τομάσεβιτς 3, Γιασικεβίτσιους 13, Ουίνστον 2, Ντικούδης, Ζίζιτς, Σπανούλης 17, Αλβέρτης 3.

Μια μόνο παρατήρηση…

Ο γνωστός στους "ραδιοφωνικούς" Μπάμπης του Sport FM, που τα ξέρει όλα και έχει όλες τις λύσεις για το μεγάλο καράβι που λέγεται Ολυμπιακός, στη μέση της χρονιάς ανέλαβε πρόεδρος σε ένα πολύ μικρότερο, που ακούει στο όνομα ΠΑΣ Γιάννενα.
Αυτό λοιπόν το καραβάκι το παρέλαβε πρώτο και «τρένο» και το τερμάτισε 4^ο και καταϊδρωμένο.

Συγχαρητήρια !!!

Είναι άξιο απορίας πως επιτεύχθηκε αυτή η πρόοδο στην ομάδα μέσα σε λίγους μήνες και για αυτό τον λόγο το αναφέρω.
Και το ότι οι Γιαννιώτες δεν γουστάρουν το Κούγια και για αυτό δεν ήθελαν να ανέβουν κατηγορία, τα ακούω βερεσέ.