ΑΛΛ' ΑΝΤ' ΑΛΛΑ

Μέτρια εμφάνιση…
Στην φάση που βρισκόμαστε όμως τώρα, η νίκη είναι αυτή που μετράει για να ξεπεράσουμε την επιτυχία του αποκλεισμού από την Ανόρθωση.
Η ομάδα μου φαίνεται ακόμα μπλοκαρισμένη, σαν να έχει κάτι κατά νου για τον τρόπο παιχνιδιού, αλλά να μην τις βγαίνει. Και πάλι αρκετές χαμένες ευκαιρίες αλλά όχι βγαλμένες οι περισσότερες από κάποιο σχέδιο. Πιστεύω ότι όταν θα δέσουν οι καινούργιοι με τους παλιούς, θα δούμε καλύτερα πράγματα.

Μου άρεσε που ο Βαλβέρδε άλλαξε την μισή ομάδα απ’ αυτή που έπαιξε την Τετάρτη. Δεν πρέπει κανένας να αισθάνεται σίγουρος για την ενδεκάδα και κανένας να παίζει περισσότερο απ’ όσο μπορεί.
Ο Γκαλέτι για άλλη μια φορά όλα τα λεφτά. Αυτόν τον άνθρωπο χαίρεσαι να τον βλέπεις ακόμα κι όταν δεν του πιάνουν αυτά που θέλει να κάνει.
Ο Ντιόγκο για πρώτο παιχνίδι μετά από τόσο λίγο που βρίσκεται στην ομάδα, ήταν πολύ καλύτερος από ότι θα περίμενα και πιστεύω ότι θα κάνει και πολλά περισσότερα. Γέμισε η επίθεση.
Πάρα πολύ καλός και ο Ντουντού στο κέντρο.

Ευτυχώς μπήκαμε με το δεξί στο πρωτάθλημα...

Δεν θεωρώ ότι υπεύθυνος του αποκλεισμού είναι ο Βαλβέδε σε καμία περίπτωση.
Αντιθέτως πιστεύω ότι πρόκειται για πολύ καλό προπονητή και δεν πρέπει καν να περνάει απ’ το μυαλό κανενός, μια πιθανή αντικατάσταση του. Αυτό όμως δεν αλλάζει το γεγονός ότι έκανε κι αυτός τα λάθη του.
Ιεραρχικά για μένα την μεγαλύτερη ευθύνη την έχει η διοίκηση (αυτοί τέλος πάντων που την αποτελούν, οι δυο-τρεις δηλαδή ή καλύτερα ο ένας, γιατί οι υπόλοιποι κάνουν τους κώνους), μετά την ευθύνη την έχουν οι παίχτες, ιδιαίτερα οι παλιοί που έπρεπε να ξέρουν πώς να λειτουργήσουν κάτω από αυτό το μπάχαλο, μιας και δεν είναι πρώτη φορά που το βιώνουν και τελευταίος ο προπονητής.

Εγώ θέλω να ρωτήσω τώρα, υπάρχει άνθρωπος που να πιστεύει ότι ο Σερ Τάκης (για τους γνώστες), με το ίδιο ακριβώς υλικό, θα έχανε αυτή την πρόκριση απ’ την Ανόρθωση ;
Αν υπάρχει κάποιος ας το γράψει.

Όπως στρώσαμε κοιμηθήκαμε.
Όταν έχεις μια ομάδα που φτάνει στους 16 του Champions League και κάνει νταμπλ στη χώρα της, την επόμενη χρονιά την ενισχύεις για να προσπαθήσει να κάνει τα ίδια, αν όχι περισσότερα.
Κάποιοι λοιπόν αυτή την ομάδα την διαλύσανε, για να φτιάξουν απ’ την αρχή (!!!!!!) υποτίθεται μια καλύτερη (αλήθεια πόσο καλύτερη…) και τα αποτελέσματα τα είδαμε.
Συγχαρητήρια σε όλους όσους παίρνουν αυτές τις πανέξυπνες αποφάσεις, άξιες επιστημονικής μελέτης και έρευνας.

Για άλλη μια φορά, μετά από μια επιτυχημένη χρονιά στην Ευρώπη τα κάνουμε πουτάνα την επομένη.
Κοινώς ένα βήμα μπροστά, δύο πίσω.

Το κακό τώρα είναι ότι θα πρέπει ΚΑΙ ΠΑΛΙ,να κατακτήσουμε το UEFA.
Αυτά θα ακούμε τώρα μόλις περάσει η μπόρα.

Την ικανοποίηση που αντιλαμβάνομαι από τον τύπο, για την χθεσινή εμφάνιση και νίκη κόντρα στους Σαουδάραβες, εγώ δεν τη συμμερίζομαι.
Πιστεύω ότι με την ίδια ακριβώς εμφάνιση, αν στη θέση της Αλ Χιλάλ ήταν ή Ανόρθωση, θα περιμέναμε τώρα τον αντίπαλο μας στο κύπελλο UEFA. Ο Ολυμπιακός χθες δεν ήταν καλός.
Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν ήταν καλός για ματς πρόβα τζενεράλε πριν από ένα παιχνίδι που πρέπει να ανατρέψουμε ένα σκορ 3-0. Για ένα φιλικό προετοιμασίας η ομάδα ήταν μια χαρά… πέταγε.

Την παραπάνω εκτίμηση μου, την στηρίζω στο ότι :

-στο πρώτο ημίχρονο που οι Σαουδάραβες έπαιζαν κομπλέ, οι καθαρές φάσεις για γκολ που κάναμε, ήταν σχεδόν μηδαμινές. Το γκολ και δύο σουτ έξω από την περιοχή από τον Ντουντού και τον Μπελούτσι.
-στο ίδιο ημίχρονο η ανάπτυξη της ομάδας είχε προβλήματα και βασίστηκε μόνο στην άψογη τεχνική και τις προσωπικές ενέργειες των δύο Αργεντινών, του Γκαλέτι και του Λέτο.
-το 2-0 που άνοιξε κιόλας το παιχνίδι αφού οι Σαουδάραβες ανοίχτηκαν περισσότερο, προήλθε από πολύ ωραία ενέργεια του Μπελούτσι, αλλά δυστυχώς ήταν off side και σε ένα επίσημο παιχνίδι ο επόπτης θα το πρόσεχε. Με το παιχνίδι λοιπόν στο 1-0 στο 62^ο λεπτό, η ανατροπή του 3-0 μόνο εύκολη δεν μοιάζει.
-οι Σαουδάραβες μετά το 2-0 ανοίχτηκαν και βρήκαμε πολλούς κενούς χώρους, με αποτέλεσμα να φαίνεται ότι παίζουμε μπαλάρα, αλλά δυστυχώς στο 2-0 η Ανόρθωση θα παίζει ακόμα «ταμπούρι». Όπως και στο 3-0 αν αυτό έρθει.
-αυτοί οι Σαουδάραβες, σε αυτόν τον υποτιθέμενο καλό Ολυμπιακό, κατάφεραν να έχουν τρία δοκάρια και 2-3 καλούτσικες ευκαιρίες. Μία απ’ αυτές να κάνει γκολ η Ανόρθωση, χαιρέτα μου τον πλάτανο.
-παρά τα 2 γκολ και τα 4 συνολικά ο Ντάρκο εξακολουθεί να ταυτίζεται με την καλαμιά στον κάμπο.
-ο Κόβατς δεν εμπνέει εμπιστοσύνη και ο Αντωνάκης θα γυρίσει οριακά πριν το ματς.
-παρόλα τα 4 γκολ, φάσεις καθαρές για γκολ δεν είχαμε (ή δεν θυμάμαι εγώ καλά). Με αντίστοιχες ευκαιρίες θα πρέπει να έχουμε τύχη αντίστοιχη με αυτή που είχε και η Ανόρθωση στην έδρα της για να προκριθούμε.

Αυτά είναι τα αρνητικά που θυμάμαι από χθες.
Τα θετικά είναι :

-η καλή εμφάνιση του Μπελούτσι.
-το πάθος, αν και «νέος» ακόμη, του Ντουντού.
-η δεύτερη σερί καλή εμφάνιση του Λέτο, αν και πρέπει να παίζει περισσότερο για την ομάδα και λιγότερο για να μας δείξει πόσο καλός μπαλαδόρος είναι.
-η εξαιρετική κατάσταση του Γκαλέτι.
-και το καλό μισάωρο του Τζόλε που μπήκε ξεκούραστος και ξεχώρισε αμέσως. Εγώ πάντως για αυτόν το λόγο ίσως να μην τον ξεκινούσα την άλλη Τετάρτη.

Κρίμα…
Ένα σουτ ήμασταν μακριά από την τετράδα, αλλά δυστυχώς δεν μπήκε. Από την άλλη δεν μπορεί να μας μπαίνει πάντα το τελευταίο σουτ.

Η 5^η θέση δεν είναι αποτυχία, αλλά όταν έχεις την ομάδα, τις ικανότητες, την ποιότητα και τη φιλοδοξία για ένα μετάλλιο, ο αποκλεισμός όπως και να το κάνεις είναι ξενέρωνα.
Για μένα το παιχνίδι κρίθηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό στη 3^η περίοδο όταν και έγιναν οι 5 συνεχόμενες λάθος πάσες και το +3 έγινε -4. Όχι τόσο για την διαφορά των 4 πόντων, όσο για την αλλαγή των ισορροπιών και της ψυχολογίας. Στο 4^ο δεκάλεπτο ανέλαβε δράση ο Ντελφίνο που μας διέλυσε χωρίς να μπορέσει κανείς να τον σταματήσει.
Παρόλα αυτά αξίζουν πολλά συγχαρητήρια σε όλους για όλη την προσπάθεια, από το προολυμπιακό μέχρι και σήμερα.

Δεν πειράζει next time...

Τα δεκάλεπτα: 23-22, 40-39, 55-56, 78-80.

Ελλάδα: Μπουρούσης 12, Σπανούλης 9, Παπαλουκάς 4, Διαμαντίδης 6, Βασιλόπουλος 10, Φώτσης 17 (10 ριμπ.), Σχορτσιανίτης 2, Ζήσης 5, Γλυνιαδάκης, Τσαρτσαρής 13, Πελεκάνος, Πρίντεζης.

Αργεντινή: Σκόλα 11, Τζινόμπιλι 24, Ρ.Χ. Γκονζάλες, Ομπέρτο, Πριτζιόνι 3, Πόρτα, Ντελφίνο 23, Κιντέρος, Λ. Γκουτιέρες 3, Νοτσιόνι 12, Χ.Π. Γκουτιέρες, Κάμερικς.

Έστω και με καθυστέρηση…
Άνετη και επιβλητική νίκη απέναντι σε μια ομάδα όχι τίποτα ιδιαίτερο, αλλά επικίνδυνη λόγω έδρας.

Αυτό που με ικανοποίησε όμως περισσότερο από την νίκη, ήταν ότι ενώ είχαμε την ευκαιρία να διαλέξουμε άλλο αντίπαλο στα προημιτελικά (την Λιθουανία), για να αποφύγουμε την Αμερική σε πιθανή πρόκριση στα ημιτελικά, δεν το κάναμε, ενώ την ίδια επιλογή την είχαμε πληρώσει στο παρελθόν. Μπράβο σε όλους...

Tα δεκάλεπτα: 27-15, 46-24, 69-54, 91-77

Ελλάδα: Παπαλουκάς 6, Μπουρούσης 19 (1) (9ρ), Ζήσης 8, Σπανούλης 19 (1), Βασιλόπουλος 3 (1), Φώτσης 17 (3), Γλυνιαδάκης 6, Τσαρτσαρής, Διαμαντίδης 5 (1), Σχορτσιανίτης 8, Πελεκάνος, Πρίντεζης.

Κίνα: Λιου, Ζανγκ 5 (1), Ουάνγκ Σ. 11 (1), Ζου 3, Σουν 9 (1), Λι 6 (2), Γι 11 (1), Ουανγκ Λ, Μινγκ 16, Ουάνγκ Ζ 14 (2), Ντου 2.

Τέτοια ώρα που έβαλαν το παιχνίδι, μόνο Κινέζος αργόσχολος θα μπορούσε να δει.
Αντιγράφω το σχόλιο από το contra.gr :

Το ότι η εθνική θα νικούσε την Αγκόλα ήταν δεδομένο. Σημασία είχε ο τρόπος που το έκανε, τρομάζοντας τον αντίπαλο. Το πρωινό ξύπνημα επηρέασε μόνο κατά το 1/4 του αγώνα τους διεθνείς (ξύπνησαν μετά το 10ο λεπτό), οι οποίοι προϊόντος του χρόνου έβγαλαν στο παρκέ απίστευτη ενέργεια και έκαναν μια δυνατή προπόνηση ενόψει του Γιάο και της παρέας του. Η τρίτη θέση είναι ό,τι καλύτερο προλαβαίνει να κερδίσει η εθνική στον όμιλο, αλλά είναι βέβαιο πως στον χιαστί προημιτελικό θα είναι έτοιμη για τη μεγάλη μάχη.

Τα δεκάλεπτα: 12-11, 43-28, 81-42, 102-61

Ελλάδα: Παπαλουκάς 8 (3 ριμπ., 3 ασίστ), Μπουρούσης 22 (5 ριμπ.), Ζήσης 8 (4 ασίστ, 3 ριμπ.), Σπανούλης 6 (3 ασίστ), Διαμαντίδης 7 (4 ριμπ.), Πελεκάνος 8, Βασιλόπουλος 10 (5 ριμπ.), Φώτσης 7 (5 ασίστ, 7 ριμπ.), Τσαρτσαρής 2 (4 ριμπ.), Γλυνιαδάκης 11 (7 ριμπ.), Πρίντεζης 13, Σχορτσιανίτης (δεν χρησιμοποιήθηκε).

Αγκόλα: Μίνγκας 23, Λουίς Κόστα 16, Ζερόνιμο 8, Γκόμεζ 5, Αμπρόσιο 4, Μπάρος 3, Αρμάντο Κόστα 2, Μούσα, Σιπριάνο.

Αντιγράφω από το sport-fm.gr :

Ποιος είδε τον Σωκράτη Κόκκαλη και δεν τον φοβήθηκε… Πληροφορίες αναφέρουν πως ο πρόεδρος της ΠΑΕ Ολυμπιακός ήταν έξαλλος μετά τη λήξη του αγώνα απέναντι στην Ανόρθωση καταλογίζοντας ευθύνες σε προπονητή, παίκτες και συνεργάτες του.

Ακόμη ν' αγοράσει καθρέφτη... πάει κι αυτή η ευκαιρία...

Αναμενόμενη η ήττα, αλλά εμένα η εθνική δε μου άρεσε καθόλου με εξαίρεση το πρώτο δεκάλεπτο.

Όπως έπαιξε σε αυτό, έτσι ήθελα να την δω και ας έχανε και πάλι με την ίδια διαφορά. 4 με 6 πόντους να μας έπαιρναν διαφορά η Αμερικάνοι σε κάθε δεκάλεπτο, θα το φτάναμε το εικοσάρικο και πάλι για πλάκα. Δεν είναι η διαφορά το θέμα.
Πάρα πολλά λάθη, πάρα πολλές λάθος πάσες (όχι κλεψίματα των Αμερικάνων, αλλά πάσες στο πουθενά), πανικός σε πολλές φάσεις, μηδέν συγκέντρωση και μπάσκετ αλάνας που εξυπηρετούσε τους Αμερικάνους.
Και για άλλο ένα παιχνίδι ο Σπανούλης ήταν όλα τα λεφτά. Όσο και να μην τον χωνεύω λόγο Βάζελου και συμπεριφοράς στα μεταξύ μας παιχνίδια, το παλικάρι δεν παλεύεται. Με διαφορά ο καλύτερος παίχτης της εθνικής μέχρι τώρα.

Και κάτι ακόμα… δεν μπορώ να καταλάβω την πολύ μικρή συμμετοχή του Πρίντεζη. Δεν αναφέρομαι μόνο σε αυτό το παιχνίδι αλλά και στα προηγούμενα δύο. Ειδικά με τους Ισπανούς και σήμερα, θα μπορούσε να πάρει περισσότερο χρόνο συμμετοχής και να προσαρμοστεί καλύτερα με την ομάδα για την συνέχεια, μιας και το στυλ των δυο αυτών ομάδων (αθλητικές) του ταιριάζει.

Από την άλλη δεν ακούω κουβέντα για την ελάχιστη προσφορά του Φώτση. Φαίνεται ότι, ότι είχαν να πουν οι πονηροί, αναλώθηκε στη συμμετοχή του «βύσματος» Πελεκάνου από τον Γιαννάκη. Για φαντάσου να έπαιρνε ο Πελεκάνος το χρόνο του Φώτση και να έπαιζε έτσι… δυο φορές Πάσχα θα είχαμε…

Τα δεκάλεπτα: 20-16, 51-32, 74-54, 92-69

Η.Π.Α.: Ουέιντ 17, Χάουαρντ 2, Τζέιμς 13, Μπος 18, Πρινς, Ουίλιαμς 5, Πολ 4, Μπράιαντ 18, Άντονι 8, Ρεντ 3, Μπούζερ 4, Κιντ.

Ελλάδα: Παπαλουκάς 15, Μπουρούσης 9, Ζήσης 3, Σπανούλης 14, Βασιλόπουλος 3, Φώτσης 9, Πρίντεζης, Γλυνιαδάκης 2, Τσαρτσαρής 6, Διαμαντίδης, Σχορτσιανίτης 3, Πελεκάνος 5.

Και επειδή δεν πρέπει να ξεχνάμε…
Τα παλικάρια στο συγκεκριμένο όμιλο, συνέβαλαν τα μέγιστα στο "φάγωμα" του αρχιτέκτονα αυτών των ευρωπαϊκών διπλών.

Γι’ αυτό οι εξυπνάδες τους να λείπουν…

Σε μια τέτοια μεγάλη μέρα για το σύλλογο, κάποιος λείπει από τα πρωτοσέλιδα του ανεξάρτητου οπαδικού τύπου, αλλά δεν μπορώ να βρω ποιος…

Όταν εδώ και ένα μήνα μας έχετε κάνει τ’ αρχίδια να…

...με τον Ντιόγο, αντί να κοιτάτε πως θα περάσουμε την Ανόρθωση χωρίς μεταγραφές, το αποτέλεσμα είναι αυτό…

Με αφορμή αυτό που διάβασα στον sport-fm, από την συνέντευξη που έδωσε ο Λεντέσμα στη SportDay :

Πιστεύεις ότι φεύγεις λόγω του τραυματισμού σου;

«Θα πρέπει να ρωτήσετε τον Ολυμπιακό για τον λόγο, αλλά ξεχνάνε πολύ γρήγορα. Εγώ αρχικά είχα έναν τραυματισμό, που έπρεπε να μείνω έξω 1,5 με δύο μήνες. Με πίεσαν για να γυρίσω νωρίτερα και επέστρεψα στον μήνα, επειδή υπήρχαν σημαντικά παιχνίδια. Έπρεπε να αγωνιστώ και να αποκτήσω πάλι ρυθμό για τα παιχνίδια με την Τσέλσι. Συμφώνησα να γυρίσω νωρίτερα, αλλά στο τέλος έβλαψα τον εαυτό μου, διότι δεν είχα αποθεραπευτεί πλήρως και αυτό μου άφησε προβλήματα. Από τότε όσους τραυματισμούς είχα ήταν λόγω της παλιάς αποθεραπείας που έγινε γρήγορα. Τότε θεωρούσα πως ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς αγώνες και έπρεπε να παίξω, αλλά τώρα το πληρώνω εγώ και φεύγω για τους τραυματισμούς, αν και εγώ δεν πιστεύω ότι είναι αυτός ο πραγματικός λόγος. Αυτά πάντως έχει το ποδόσφαιρο».

Επειδή πρόωρη επιστροφή τραυματία, έχει ξανασυμβεί στον Ολυμπιακό και με χειρότερα μάλιστα αποτελέσματα δεν έχω λόγο να μην τον πιστέψω.
Όσο για το «ξεχνάνε πολύ γρήγορα» τα λόγια περιττεύουν…
Θεωρώ ότι ο Λεντέσμα πρόσφερε τα μέγιστα στην ομάδα όσο αγωνίστηκε και ήταν από τους βασικόυς συντελεστές της πολύ καλής (πέραν κάθε προσδοκίας) ευρωπαϊκής πορείας της ομάδας.
Ολυμπιακός δεν είχε ανάγκη τον Λεντέσμα για κερδίζει την κάθε Καλαμαριά.
Πιστεύω ότι δικαιούταν μια ευκαιρία ακόμη, γιατί απέδειξε ότι την άξιζε. Το τι θα γινόταν με τον αριθμό των ξένων ήταν θέμα της διοίκησης και του ανύπαρκτου προγραμματισμού της.

Αλλά ο λόγος είναι πολύ πιθανό να ήταν και αυτός :

Από πρόσωπα, ποιον θα θυμάσαι περισσότερο;

«Η αλήθεια είναι ότι με τον Λεμονή αισθανόμουν καλύτερα. Είναι ο προπονητής που πήρε το καλύτερο από μένα, με εμπιστεύτηκε. Είχα αυτοπεποίθηση με αυτόν. Για μένα είναι ο καλύτερος προπονητής που είχα στον Ολυμπιακό».

Καλή τύχη του εύχομαι…

Το παιχνίδι όπως το άκουσα ραδιοφωνικά πήγε όπως το περιμέναμε πριν ξεκινήσει και όπως ορίζει η παράδοση και η διαφορά δυναμικότητας και ποιότητας των δυο ομάδων.
Εύκολα λοιπόν κάναμε την πρώτη μας νίκη και συνεχίζουμε για την πιθανή πλέον 3^η θέση, πίσω από Αμερικάνους και Ισπανούς, αφού και με νίκη επί των Αμερικάνων (λέμε τώρα… αν και ποτέ δε ξέρεις, εγώ πάντως ελπίζω) πάλι τίποτα δεν βλέπω να αλλάζει αφού η 15άρα από τους Ισπανούς θα μετρήσει πάρα πολύ σε μια πιθανή τριπλή ισοβαθμία.

Τα δεκάλεπτα: 21-23, 44-33, 69-48, 87-64.

Ελλάδα: Παπαλουκάς 15 (1), Μπουρούσης 5, Ζήσης 2, Σπανούλης 23 (4), Βασιλόπουλος 7 (1), Φώτσης 9 (1), Πρίντεζης 6, Γλυνιαδάκης 8, Τσαρτσαρής, Διαμανατίδης 12 (1), Σχορτσιανίτης, Πελεκάνος.

Γερμανία: Οχλμπρεχτ, Σούλτζε 11 (3), Γκάρετ, Βισόφσκι 7 (2), Χάμαν, Γκριν 11 (3), Ρόλερ 6 (2), Κέιμαν 4, Φέμερλιγκ 7, Νοβίτσκι 13 (2), Γιάγκλα 4.

Τι παθαίνουμε κάθε φορά με την Ισπανία δεν μπορώ να καταλάβω.
Οι Ισπανοί είναι πολύ καλή ομάδα, αλλά το κόμπλεξ που δείχνουμε απέναντι τους είναι ανεξήγητο.
Δεν λέω να μην χάσουμε, αλλά ρε αδερφέ μη μας παίρνουν και για πλάκα.

Δυστυχώς η ομάδα αυτή δεν είχε καμία απολύτως σχέση με την ομάδα που είδαμε στο προολυμπιακό της Αθήνας. Η εμφάνιση μας ήταν κάκιστη. Πολλά λάθη, πολλά χαμένα ριμπάουντ, πάρα πολλές χαμένες βολές, και σχεδόν όλους όσους αγωνίστηκαν σε άσχημη μέρα, όπως και συνηθίζεται πάντα με αντίπαλο την Ισπανία. Ο μόνος που ξεχώριζε σαν τη μύγα μες το γάλα ο Σπανούλης.

Η εθνική μας είναι έμπειρη ομάδα και δεν πιστεύω ότι θα επηρεαστεί από την ήττα αυτή. Το τουρνουά έχει πάρα πολύ δρόμο ακόμη και πιστεύω ότι θα βρούμε το ρυθμό μας.

Τα δεκάλεπτα: 20-16, 35-29, 62-46, 81-66.

Ισπανία: Πάου Γκασόλ 11, Φερνάντεθ 16, Ρούμπιο 7, Ναβάρο 7, Καλντερόν 13, Ρέγες 4, Χιμένεθ 6, Λόπεθ, Ροντρίγκεθ 3, Μαρκ Γκασόλ 7, Μουμπρού 5, Γκαρμπαχόσα 2.

Ελλάδα: Παπαλουκάς 5, Μπουρούσης 3, Ζήσης 10, Σπανούλης 15, Βασιλόπουλος 9, Φώτσης 7, Πρίντεζης, Γλυνιαδάκης, Τσαρτσαρής 1, Διαμαντίδης 14, Σχορτσιανίτης 2, Πελεκάνος (συμμετοχή).

Από τις σχετικά “εύκολες” ομάδες του γκρουπ των αδυνάτων, η μοναδική ομάδα που δεν ήθελα να πέσουμε, ήταν η Ανόρθωση.
Η Κυπριακές ομάδες και γενικότερα το Κυπριακό ποδόσφαιρο χρόνο με το χρόνο ανεβαίνει. Μπορεί να ανεβαίνει σιγά σιγά, αλλά αυτή η άνοδο είναι σταθερή.
Η Ανόρθωση έχει πλησιάσει 1-2 φορές κοντά στην πρόκριση της σε ομίλους και είναι θέμα χρόνου κάποια στιγμή να την πετύχει, ελπίζω μόνο να μην είναι φέτος.

Ο φόβος της υποτίμησης της Κυπριακής ομάδας, σε συνδυασμό με την μη ετοιμότητα της δική μας ομάδας κάνει τα πράγματα αρκετά σοβαρά. Το δε κράξιμο σε περίπτωση στραβής με την Ανόρθωση, δε θα έχει προηγούμενο.

Ένας καλός και σοβαρός Ολυμπιακός δεν έχει να φοβηθεί τίποτα, ένας υπερόπτης και απρόσεχτος όμως…
Γι’ αυτό λοιπόν τα μάτια μας δεκατέσσερα με τους Κύπριους.