ΑΛΛ' ΑΝΤ' ΑΛΛΑ

Με αφορμή το ξαφνικό «διαζύγιο» με τον Ίλια Ίβιτς, θα ήθελα να καταθέσω κάποιες σκέψεις μου για την ομάδα μου, τον Ολυμπιακό.

Είναι κάτι παραπάνω από προφανές, ότι η ομάδα δουλεύει βάση συγκεκριμένου και πολύ καλά μελετημένου, μακροπρόθεσμου προγραμματισμού (όπως κι όλες οι μεγάλες ομάδες στην Ευρώπη) και δεν παρεκκλίνει απ’ αυτόν, ότι και να προκύψει στο δρόμο της, αφού στηρίζεται πάνω σε γερά και σοβαρά διοικητικά θεμέλια.
Το παραπάνω είναι εύκολο να το διαπιστώσει κανείς, παρατηρώντας την πρόοδο τις ομάδας μας τα τελευταία δέκα χρόνια. Η βελτίωση της χρόνο με το χρόνο είναι εμφανής. Μπορεί βέβαια να μην έχει κάνει τα τεράστια βήματα προόδου, αλλά κι αυτά τα μικρά αλλά σταθερά βήματα που έχει κάνει, την έχουν καθιερώσει στο ευρωπαϊκό στερέωμα σαν μια μεσαία αλλά αρκετά υπολογίσιμη δύναμη.
Κι ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας… στο πρώτο ευρωπαϊκό επίπεδο, καμιά ελληνική ομάδα δεν μπορεί να φτάσει. Είναι άλλης εμπορικής δυναμικότητας αυτές οι ομάδες.

Πως το πετύχαμε όμως αυτό ;
Είναι πολύ απλό. Κάναμε αυτό που απαιτεί η απλή ποδοσφαιρική λογική.
Βέβαια η επιτυχία ποτέ δεν είναι εξασφαλισμένη, γιατί στο ποδόσφαιρο υπάρχουν πολύ αστάθμητοι παράγοντες που καθορίζουν την επιτυχία ενός «σχεδίου». Απλά αν ακολουθήσεις την ποδοσφαιρική λογική, έχεις μεγαλύτερες πιθανότητες να πετύχεις τα όποια ρεαλιστικά σχέδια έχεις βάλει σαν ομάδα.
Για παράδειγμα, αν η ομάδα μας ο Ολυμπιακός βάλει σαν στόχο τον τελικό του Champions League, ο κάθε λογικός άνθρωπος καταλαβαίνει ότι ο στόχος αυτός είναι εκτός ποδοσφαιρικής και όχι μόνο, πραγματικότητας. Το ότι μπορεί να φτάσει κάποτε ο Ολυμπιακός στον τελικό του Champions League και βέβαια δεν μπορείς να το αποκλείσεις, γιατί πάντα θα υπάρχει μια πιθανότητα στις (…), αλλά ποτέ δεν μπορεί αυτός να είναι στόχος.

Κινούμενοι λοιπόν πάνω σε αυτή την ποδοσφαιρική λογική όλα αυτά τα χρόνια, καταφέραμε να πετύχουμε όλα όσα έχουμε πετύχει σε Ελλάδα, αλλά κυρίως στην Ευρώπη.
Κάναμε λοιπόν τα αυτονόητα…
-αποφασίσαμε (τρόπος του λέγειν) με ποια φιλοσοφία θα πρέπει να αγωνίζεται η ομάδα, μην χάνοντας όμως ποτέ το μέτρο. Είναι πολύ βασικό το τελευταίο.
-οριοθετήσαμε διαδοχικά, χρονιά με τη χρονιά, τους στόχους της ομάδας.
-καθορίσαμε το budget τις ομάδας για την πρώτη χρονιά.
- βάση των παραπάνω κριτηρίων επιλέχθηκε ο προπονητής αφού όμως πρώτα οι άνθρωποι τις ομάδας είχαν ξεψαχνίσει τα πάντα για αυτόν. Προπονητικές ικανότητες, εμπειρία πρωταθλητισμού και ευρωπαϊκών αγώνων, δυνατότητα επικοινωνίας με τους παίχτες και ιδιαίτερα με τις βεντέτες, ανάδειξη νέων παιχτών από τις ακαδημίες και πολλά άλλα.
Βέβαια αν υπήρχε ένας τέτοιος προπονητής δεν θα ερχόταν στην Ελλάδα, αλλά απλά κοιτάς να τηρεί σε κάποιον ικανοποιητικό βαθμό για τις δικές μας δυνατότητες, τα περισσότερα από τα παραπάνω.
-γνωστοποιήσαμε στην επιλογή μας (προπονητή), τους στόχους μας και ξεκαθαρίσαμε μαζί του τι ζητάμε από αυτόν για τα επόμενα χρόνια.
-αφήσαμε τον προπονητή να κάνει τις επιλογές των παιχτών που θέλει.
-στηρίξαμε με κάθε τρόπο την επιλογή μας, όταν τα πράγματα όπως είναι φυσιολογικό δεν πήγαιναν κάποια στιγμή όσο ιδανικά θα θέλαμε.
-και το βασικότερο ; για όλα τα παραπάνω ήμασταν ξεκάθαροι και ειλικρινής με τον κόσμο μας. Τον κόσμο που είναι πάντα δίπλα στην ομάδα και την στηρίζει παντού και πάντα.

Αυτά λοιπόν κάναμε τα προηγούμενα χρόνια και ευημερήσαμε… κυρίως, το ξαναλέω, στην Ευρώπη.

Έτσι ήρθε το περσινό καλοκαίρι και κάναμε και ένα βήμα παραπάνω, προσλαμβάνοντας στη θέση του τεχνικού διευθυντή τον Ίλια Ίβιτς. Ο οποίος αν και ήρθε τελευταία στιγμή, ομολογουμένως τα πήγε αρκετά καλά για πρώτη χρονιά στην ομάδα.
Ο Ίλια Ίβιτς, με τον Τάκη Λεμονή και τον Πέτρο Κόκκαλη έδωσαν κάτι διαφορετικό στην ομάδα. Έκλεισαν μια άκρως επιτυχημένη, πέραν κάθε προσδοκίας, χρονιά στην Ευρώπη και η ομάδα στην Ελλάδα πάει για το ντάμπλ.
Οι δυο πρώτοι ανταμείφθηκαν και με το παραπάνω από τον πρόεδρο, ο τρίτος ακόμα περιμένει...
Ίσως ο πρόεδρος να μην θέλει να δείξει ότι ευνοεί τον τρίτο και γι’ αυτό να τον αδικεί.