ΑΛΛ' ΑΝΤ' ΑΛΛΑ

Από τους ΑΝΕΝΤΑΧΤΟΥΣ ΠΕΡΙΚΥΚΛΩΜΕΝΟΥΣ...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΟΝΟ ΣΤΙΣ ΖΕΣΤΕΣ ΨΥΧΕΣ...

Γιατι τα Χριστούγεννα είναι γιορτή ζεστασιάς και αγάπης κι οχι η παγκόσμια μέρα του Χριστού. Κι επειδή όπως υπάρχει η παγκόσμια μέρα του κάθε τι, για να θυμόμαστε ότι αυτό το κάτι τον υπόλοιπο χρόνο το έχουμε χεσμένο και υπάρχει και μια μέρα για να το θυμόμαστε, έτσι και τα Χριστούγεννα υπάρχουν ακόμα για να θυμόμαστε ότι δεν αγαπάμε.
Να θυμόμαστε ότι οι ψυχές μας είναι κοιμισμένες, παγωμένες, θαμένες μέσα σ΄ενα παραφουσκωμένο σακί.

Δεν υπάρχουν σκατόψυχοι που ξαφνικά θ΄αγαπήσουν το διπλανό τους σήμερα το βράδυ. Ετσι ανιδιοτελώς, χωρίς κανένα αντάλλαγμα, έτσι γιατί αυθόρμητα ξύπνησαν από το λήθαργο.
Ισως μόνο εκείνοι που για τον άλφα ή βήτα λόγω νοιώθουν ότι είναι κοντά στο θάνατο μετανοιώνουν, έτσι για να κρατήσουν μια πισινή για το χάρο μπας κι είναι αλήθεια και υπάρχει...

Κι όσο η δυστυχία είναι πιο μεγάλη, τόσο πιο πολύ φαίνονται σαν τσίρκο όλα αυτά τα δήθεν ξαφνικά μονιάσματα. Το στρώσιμο ενός τραπεζιου με φροντίδα και χαρούμενες μυρουδιές στα σπίτια που τον υπόλοιπο χρόνο οι άνθρωποι δε συναντιούνται παρά για ένα ύπνο...
Τα δώρα εξιλέωσης...

Τα φωτάκια τα πολύχρωμα και τα δεντράκια τα στολισμένα χτυπητή αντίθεση με τη σκοτεινιά της καθημερινότητας. Την αληθινή. Εκείνη που στέκεται παραδίπλα σιωπηλή και περιμένει να περάσει το διήμερο αφήνοντας στο ψευτοανθρωπάκο να κάνει την επίδειξή του, να κάνει το "κομμάτι" του για να νοιώσει ότι συμβάλει στη "γέννηση" ακόμα...

Σ΄ενα κόσμο που έχει ξεχάσει προ πολλού τι σημαίνει το θαύμα της αγάπης. Τι σημαίνει ΓΕΝΝΗΣΗ. Σ΄ενα κόσμο που έχει συνιθήσει πια να ζει με το θάνατο. Το θάνατο της σάρκας, το θάνατο του πνεύματος. Ενα κόσμο που έχει βάλει στο ρελαντί τα συναισθήματα και τα βάζει μπρος ανά περίσταση σε κάθε παγκόσμια ημέρα που του προκύπτει από κάποιο ημερολόγιο...

Και φυσικά καταθλιπτικοί, αντιδραστικοί, μόνιμα γκρινιάρηδες μοιάζουν εκείνοι που δε μπορούν να γίνουν ξαφνικά ανέμελοι. Ολοι εμείς που νοιώθουμε τη ψυχή μας να δακρύζει καθημερινά και δεν γουστάρουμε να κάνουμε ανακωχή κανένα 48ωρο του έτους, έτσι γιατί κάποιοι γουστάρουν να μας πλασάρουν χαρούμενες καρτούλες και τραγούδια αγάπης.

Γινόμαστε δυσάρεστοι γιατί επειμένουμε να θυμόμαστε κι όταν οι υπόλοιποι θέλουν να παραστήσουν ότι "το ξεπέρασαν" και θα ρίξουν κι ένα τσιφτετέλι πάνω από τα "πτώματα". Η ζωή που ξοδεύεται τόσο άδικα τις υπόλοιπες μέρες δεν ανασταίνεται για λίγο να τσουγκρίσει το ποτήρι μαζί μας όσο και να παριστάνουμε ότι έτσι είναι.

Η γέννηση γιορτάζεται κάθε μέρα στις ζεστές ψυχές. Μαζί με όλα τα άλλα συναισθήματα που στέκουν απόμακρα σ΄οσους έχουν μάθει να περιμένουν το ημερολόγιο για να τα εκφράσουν. Συμπόνια, φιλανθρωπία, καλωσύνη, φιλότιμο. Ενας άνγωστος κόσμος κρυμμένος βαθειά στο λαβύρινθο της ανθρώπινης ύπαρξης που αρχίζω να πιστεύω ότι είναι κι αυτά γονίδια. Η ταχεις ή δεν ταχεις ότι και να γίνεται γύρω σου....

Καλά χριστούγεννα λοιπόν σ΄ολους εκείνους που δεν γιορτάζουν απ΄εξω τους για να φυλάξουν μέσα τους αυτό που κανείς δεν μπορεί να τους αρπάξει. Στους δυσάρεστους γκρινιάριδες που δεν θ΄ανάψουν τα λαμπάκια. Εκείνους που θα γιορτάσουν στο σκοτάδι αγκαλιασμένοι με εκείνη την αγάπη που δεν έχει ανάγκη τα φώτα για να λάμπει...