ΑΛΛ' ΑΝΤ' ΑΛΛΑ

Ως συνήθως ο ηττημένος, δηλαδή εμείς, κάνει λόγο για τη διαιτησία.

Ο Παναθηναϊκός είτε το θέλουν μερικοί, είτε όχι, την έχει με το μέρος του, κυρίως όταν τη χρειάζεται. Θα είναι μπροστά 7-8 πόντους (που μπορεί να είναι και δίκαια)… θα πάρει 2-3 σφυρίγματα, αμυντικά ή επιθετικά… θα το κάνει +12 και τέλος. Αν η διαφορά είναι στο καλάθι, ακόμη χειρότερα.
Η ποιότητα της ομάδας είναι τέτοια, που δεν χρειάζεται παραπάνω σπρώξιμο. Λίγο κι εκεί που χρειάζεται.

Στο παιχνίδι είναι λογικό να κάνουν λάθη οι διαιτητές. Θα κάνουν 2-3 υπέρ μας, άλλα 2-3 υπέρ τους κι έτσι το άλλοθι πάντα θα υπάρχει. Το θέμα είναι σε ποια σημεία τα παίρνει ο ένας και σε ποια ο άλλος.
Ακόμη και στην τελευταία φάση αν το χρειαστεί το σφύριγμα ο Παναθηναϊκός, θα το πάρει.
Ποιος δεν θυμάται το ανεπανάληπτο «none call» του Διαμαντίδη στον Πεν, όταν ο ίδιος ο Διαμαντίδης έχει σηκώσει το χέρι για να παραδεχθεί την παράβαση. Όλοι το είδαν το φάουλ, εκτός από αυτούς που έπρεπε. Τα παραδείγματα είναι άπειρα και όχι μόνο κατά του Ολυμπιακού.

Για την αβάντα αυτή του ΠΑΟ από τη διαιτησία και η κάλυψη αυτής από ΜΜΕ και δημοσιογράφους, υπάρχει εξήγηση.
Αν ακούσεις δημοσιογράφους του μπάσκετ να μιλάνε για αυτό και τη διαιτησία, σου δίνεται η εντύπωση ότι σε αυτό το άθλημα είναι όλα αγγελικά πλασμένα. Το άθλημα του παραδείσου. Το άθλημα χωρίς παρασκήνιο. Το άθλημα μιας άλλης διάστασης. Είναι πραγματικά απίστευτο…

Ας επανέλθω όμως στην εξήγηση…
Όσο ο δικός μας πρόεδρος λοιπόν, είχε παρατήσει το μπάσκετ στη μοίρα του και είχαμε γίνει περίγελος σε Ελλάδα και Ευρώπη, οι «κοντοί» τα σπρώχνανε μόνοι τους. Ήταν οι μόνοι που πλήρωναν για μεταγραφές, αφού ο δικός μας περίμενε να πάρει παίχτες τζάμπα και ήταν αυτοί που χρηματοδοτούσαν έμμεσα (με μεταγραφές για πχ) ή άμεσα (με τηλεοπτικά δικαιώματα) και τις υπόλοιπες ομάδες.
Ήταν οι μοναδικοί που συντηρούσαν ένα κάποιο ενδιαφέρον του κοινού για το άθλημα, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, αφού στην Ελλάδα έπαιζαν στην κυριολεξία μόνοι τους. Χάρη στον ευρωπαίο ΠΑΟ έπαιρναν και οι άλλοι το κάτι τι τους από τα παρελκόμενα.

Ποια ομάδα και ποιοι παράγοντες να μιλήσουν για εύνοια του Παναθηναϊκού ; τουμπεκιαστοί είναι όλοι και κάνουν και τον σταυρό τους, να έχει ο θεός καλά τους «κοντούς» μην και χάσουν το ψωμάκι τους. Αυλικοί των «κοντών».
Πριν δυο χρόνια πυροβολούσαν με αεροβόλα τους παίχτες του Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ, ο Μπάρλος πήγε να χάσει το μάτι του, του ρίχνουν 3 αγωνιστικές και μόλις γίνεται γνωστή η κλήρωση κι ότι παίζουμε μεταξύ μας την πρώτη αγωνιστική, οι τρεις αγωνιστικές με συνοπτικές διαδικασίες έγιναν μια, για να παίξουν με κόσμο. Τι να λέμε τώρα…

Αν στο ποδόσφαιρο μιλάμε για παράγκες και μεζονέτες, στο μπάσκετ έχουμε ολόκληρους οικισμούς.

Το κακό δεν είναι ότι ο βάζελος τα κάνει αυτά, οι παράγοντες «στραβώνονται» και οι διαιτητές προσκυνάνε. Το κακό είναι ότι τα ΜΜΕ και οι δημοσιογράφοι τα κάνουν προκλητικά ακόμη και για ηλιθίους, αβαβά, εκμεταλλευόμενοι στο έπακρο την ιδιαιτερότητα που τους δίνουν οι κανόνες του αθλήματος.

Έχουν κι αυτοί βέβαια τα δίκια τους…
Μίκρο κομμάτι τους αναλογεί στην αθλητική πίτα, είτε αυτή λέγετε ραδιόφωνο, είτε εφημερίδα, είτε τηλεόραση. Δεν μπορούν να χαλάσουν τις δημόσιες σχέσεις τους, και γι’ αυτό ακούμε αυτά τα κωμικά μετά από κάθε επιστημονικό χειρουργείο.

Αυτή είναι η άποψη μου και τη καταγράφω πιο πολύ για τους ομοϊδεάτες μου για να καταλάβουν ότι δεν έχουμε να τα βάλουμε μόνο με μια εξαιρετική ομάδα, έναν ΤΕΡΑΣΤΙΟ προπονητή, αλλά και με ένα ολόκληρο σύστημα.
Συνεπώς θέλουμε πολύ δουλειά σε όλους τους τομείς και υπομονή.

Αυτά…

Αναμενόμενο…
Από τη στιγμή που χάσαμε με το καλημέρα το πλεονέκτημα έδρας, τέλειωσε και το πρωτάθλημα.
Η ομάδα ήταν για μένα φανερά ανέτοιμη στο ψυχολογικό τομέα και αυτό πλήρωσε πρωτίστως. Οι ελλείψεις που έχει το ρόστερ μας, θα μπορούσαν να ξεπεραστούν από το πλεονέκτημα έδρας και να πάρουμε ακόμη κι έτσι το πρωτάθλημα. Αλλά δυστυχώς εμφανιστήκαμε πολύ λίγοι στους τελικούς, με κακή ψυχολογία και τεράστιο κόμπλεξ κατωτερότητας.
Ακόμη και χθες στο ξεκίνημα του 2ου ημιχρόνου, μόλις κάναμε το 0-5 και περάσαμε μπροστά, χεστήκαμε πάνω μας και η μια βλακεία διαδέχονταν την άλλη. Ευτυχώς χθες που από θαύμα είχαμε καλά ποσοστά στις βολές, γιατί αλλιώς…

Τώρα δεν ξέρω τι πρέπει να γίνει…
Αυτό που ξέρω εγώ είναι ότι χρειάζεται ψυχραιμία για να μην γκρεμίσουμε ότι χτίσαμε και φέτος.

Ο Παναθηναϊκός έχει τον καλύτερο προπονητή στην Ευρώπη, την καλύτερη φέτος ομάδα στην Ευρώπη και μια διαιτησία που τον πάει 60-40 ακόμη και όταν δεν τη χρειάζεται. Όταν τη χρειάζεται έχουμε δει και ζωγραφιές.
Αυτό λοιπόν σημαίνει ότι δεν γίνεται να ξυπνήσεις ένα πρωί και να τον ρίξεις από το θρόνο του.
Χρειάζεται πολύ υπομονή, πολύ δουλειά, σωστές επιλογές και στήριξη στην ομάδα.
Α, και να φύγουν και οι ηλίθιοι από το γήπεδο. Αλήθεια ξέρει κανείς τι θα γινόταν στο ΣΕΦ αν ο μαλάκας δεν έριχνε τη φωτοβολίδα ; μήπως μπορεί να κερδίζαμε και να άλλαζε και όλη η ψυχολογία μας για τη συνέχεια ; δεν θα το μάθουμε ποτέ…

Δεκάλεπτα: 28-24, 47-44, 67-62, 94-81

Παναθηναϊκός (Ομπράντοβιτς): Σπανούλης 17, Περπέρογλου, Μπατίστ 11, Φώτσης 13, Νίκολας 17, Τσαρτσαρής 9, Διαμαντίδης 10, Πέκοβιτς 8, Γιασικεβίτσιους 2.

Ολυμπιακός (Γιαννάκης): Παπαλουκάς, Πελεκάνος, Τσίλντρες 10, Βούισιτς 4, Μπουρούσης 4, Χαλπερίν 8, Γκριρ 21, Σχορτσανίτης 4, Πρίντεζης 6, Έρτσεγκ 15, Τεόντοσιτς 7.