ΑΛΛ' ΑΝΤ' ΑΛΛΑ

Οι σοβαρές ομάδες, καταξιώνονται στην Ευρώπη. Εκεί φαίνονται οι πραγματικές τους δυνατότητες, αλλά και οι αδυναμίες. Στις πρώτες πάνω χτίζεις, ενώ τις δεύτερες προσπαθείς να τις εξαλείψεις όσο είναι δυνατόν.

Εμείς στον Ολυμπιακό είμαστε σε έναν δικό μας μοναδικό μικρόκοσμο, ο οποίος περιορίζετε στην κατάκτηση του πρωταθλήματος με οποιοδήποτε τίμημα, αρκεί να γίνει η φιέστα το Μάη. Όλα τ’ άλλα είναι περιττά. Χαμένος χρόνος, κόπος και χρήμα.

Στον Ολυμπιακό γίνονται εγκλήματα επαναλαμβανόμενα, που το μόνο που καταφέρνουν αυτοί που τα κάνουν, είναι να μας ξενερώνουν και να παραβλέπουμε πολλές φορές, από την απογοήτευση, και όλα τα θετικά που γίνονται στην ομάδα.

Δυστυχώς εδώ και δεκατέσσερα χρόνια, που η ομάδα παίρνει πρωτάθλημα και παίζει και στο Champions League, όποτε δημιουργήσαμε κάτι καλό ή έστω φαινόταν ότι δημιουργούμε, την επόμενη χρονιά το καταστρέφαμε. Κοινώς όταν ξεκολλάγαμε και κάναμε ένα βήμα μπροστά, αντί να χτίσουμε πάνω σ’ αυτό το ρημάδι, την επόμενη χρονιά κάναμε δυο βήματα πίσω.

Στα δεκατέσσερα λοιπόν αυτά χρόνια, τρεις φορές μας δόθηκε η ευκαιρία και η δυνατότητα να ξεκολλήσουμε και να πάμε μπροστά.
Η πρώτη ήταν στην πρώτη θητεία του Μπάγιεβιτς. Και μόνο το γεγονός ότι τα επόμενα χρόνια η ομάδα έπαιρνε τα πρωταθλήματα με αυτόματο πιλότο, αποδεικνύει τη δουλειά που γινόταν και που θα μπορούσε να γίνει αν έμενε και δεν τον έδιωχναν.
Η δεύτερη ήταν και πάλι με τον Μπάγιεβιτς, όπου η δουλεία του φάνηκε με το καλημέρα στην Ευρώπη, όταν αποκλειστήκαμε από τους 16 από συγκυρίες, ατυχία, και μεγάλη αβάντα στην Μονακό και όχι από την 3άρα στο Λίβερπουλ.
Η τρίτη ήταν επί Λεμονή. Πρώτη φορά ζούσαμε τέτοιες στιγμές στο C.L., και όχι τυχαίες αλλά βάση σχεδίου και τακτικής. Δυστυχώς όμως ότι η ομάδα όπως θα καταλάβαινε όποιος έχει στοιχειώδη ποδοσφαιρική λογική, δεν μπορούσε να παίξει με δυο εντελώς διαφορετικούς τρόπους σε Ελλάδα και Ευρώπη μέσα σε πέντε μήνες. Η ομάδα είχε στηθεί για να παίρνει ή κλέβει παιχνίδια στην Ευρώπη κι όχι να κερδίζει με τριγωνάκια και τακουνάκια την Καλαμαριά. Πάει κι αυτός…

Τρεις μεγάλες χαμένες ευκαιρίες.

Και φτάνουμε και στο σήμερα.
Φέτος είχαμε για πρώτη φορά την τύχη να πέσουμε σε ένα βατό όμιλο, με τέλεια σειρά αγώνων, με τύχη σε κάποια παιχνίδια και με μια κλήρωση για τους 16 που δεν τρομάζει και σου δίνει το δικαίωμα να ονειρεύεσαι για κάτι ακόμη καλύτερο.
Και πως μα βρήκε αυτή η ιδανική συγκυρία ;
Μας βρήκε γυμνούς.
Μας βρήκε χωρίς προετοιμασία, χωρίς προπονητή (με τόσες αλλαγές στον πάγκο, στην ουσία δεν έχεις προπονητή), με παίχτες καμένους, με παίχτες σακατεμένους από τραυματισμούς, χωρίς μεταγραφές, αποδυναμωμένους και το βασικότερο, με αδικαιολόγητες ελλείψεις για τον καταρτισμό ενδεκάδας. Αυτό δε με το αριστερό χαφ, μόνο σαν ανέκδοτο μπορείς να το δεις.

Φαντάζεστε αυτή τη συγκυρία με τον Βαλβέρδε στον πάγκο για δεύτερη χρονιά ;

Την περσινή ομάδα του Βαλβέρδε δεν την υπολογίζω στις «χαμένες ευκαιρίες» γιατί οι εμφανίσεις μας στην Ευρώπη δεν ήταν τίποτα ιδιαίτερο εκτός αν εξαιρέσουμε το ματς με την Μπεμφίκα και με την Χέρτα, αλλά μόνο σαν αποτέλεσμα.

Πόσο διαφορετικά θα ήμασταν φέτος αν είχε μείνει ο Ισπανός για δεύτερη χρονιά;
Θα ήμασταν χειρότεροι από πέρσι ;
Θα ήμασταν χειρότεροι απ’ ότι είμαστε τώρα ;
Δεν νομίζω.

Φέτος χάσαμε μια τεράστια ευκαιρία να κάνουμε την υπέρβαση. Η Μπορντό που είδαμε την Τρίτη με τίποτα δεν ήταν φόβητρο. Είδαμε μια ομάδα συντηρηκτική, διστακτική, ψιλοφοβισμένη και ίσως αγχωμένη λόγω απειρίας, αλλά δουλεμένη και με πάρα πολύ καλούς παίχτες. Για το αν είναι καλή ομάδα ή αν είναι καλύτερη από τον Ολυμπιακό δεν τίθεται θέμα, αλλά αυτή την Μπορντό ο Ολυμπιακός των τριών «χαμένων ευκαιριών» (σαν λογική) την κέρδιζε και ίσως έπαιρνε και σκορ πρόκρισης.
Εδώ αυτό ο κακός για μένα Ολυμπιακός της Τρίτης, που δεν μπορούσε το κέντρο του να κάνει ένα κοντρόλ και τρίτη πάσα, έκανε πολύ καλές ευκαιρίες και δικαιούνταν την ισοπαλία αν όχι και την νίκη (βάση τουλάχιστον των ευκαιριών).

Τι μας μένει λοιπόν ; για άλλη μια φορά μια χαμένη ευκαιρία και ένα κρίμα.

ΥΓ. για την ρεβάνς ποδόσφαιρο είναι κι όλα γίνονται, αλλά και πάλι σε τρεις μήνες θα έχουμε και πάλι καλοκαίρι…

Για απάντηση στο τελευταίο σχόλιο, του τελευταίου post το πήγαινα, έκθεση μου βγήκε.

Ο Σωκράτης εννοείτε ότι φταίει γιατί έχει επιλέξει να παίρνει πάνω του, αποφάσεις που δεν θα έπρεπε να τις παίρνει αυτός, γιατί πολύ απλά δεν έχει τις γνώσεις και επιπλέον είναι και πολύ μεγάλος σε ηλικία για να μάθει.

Έχει επιλέξει να περιτριγυρίζεται από ευνουχισμένους αυλικούς, που το μόνο που ξέρουν να κάνουν (πιθανόν όχι λόγω ικανοτήτων), είναι απλά να υπάρχουν στη ομάδα.

Δεν μπορεί το 2010, σοβαρή ποδοσφαιρική εταιρεία να περιμένει ΕΝΑΝ άνθρωπο, να τελειώσει τις διακοπές του στη Μύκονο ή στην Αμερική, για να τρέξει σοβαρές υποθέσεις για το μέλλον της ομάδας.

Δεν γίνεται να νεκρώνει το ποδοσφαιρικό σύμπαν τις ομάδας όταν λείπει ο πρόεδρος.

ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ.

Αυτό κατά τη γνώμη μου είναι το μεγαλύτερο λάθος του Σωκράτη.

Αυτός δηλαδή ο παράλογος, για ποδοσφαιρική ομάδα, συγκεντρωτισμός που κάνει την ομάδα δύσκαμπτη και απρογραμμάτιστη.
Αν δεν αλλάξει αυτό το πράγμα δεν πρόκειται να δούμε ΟΥΣΙΑΣΤΚΗ πρόοδο στην ομάδα ποτέ.
Το να κάνεις μια καλή πορεία ή να παίξεις μια χρονιά καλή μπάλα δεν λέει απολύτως τίποτα, αν αυτό δεν είναι αποτέλεσμα σωστού προγραμματισμού για να έχει και μια λογική συνέχεια.

Με εκλάμψεις προκοπή δεν κάνεις.