ΑΛΛ' ΑΝΤ' ΑΛΛΑ

Τα πράγματα για μένα είναι απλά.

Χάσαμε χθες από την καλύτερη, με διαφορά, ομάδα της Ευρώπης, καθ’ όλη την διάρκεια της χρονιάς.
Από μια ομάδα που χτίζεται κι αυτή 3 χρόνια, πάνω σε πολλά εκατομμύρια ευρώ, αλλά που «υπάρχει» ουσιαστικά στο ευρωπαϊκό στερέωμα πολλά χρόνια σερί κι όχι 2 όπως εμείς . Και πρέπει πολλοί να καταλάβουν ότι δεν είμαστε οι μόνοι που σπρώχνουμε χρήμα.
Η Ρεάλ με μπάτζετ ίδιο με το δικό μας και με τον προπονητή που τόσο θέλαμε στο θρύλο, έβλεπε το final four από το σπίτι της. Ο ΠΑΟ το ίδιο.

Χθες ήταν στον τελικό οι δύο καλύτερες ομάδες στην Ευρώπη. Απλά η πρώτη ήταν μια κλάση καλύτερη από την δεύτερη.
Αυτό που στενοχώρησε περισσότερο χθες, ήταν η αδυναμία να το παλέψουμε και η μεγάλη διαφορά. Πιστεύω ότι αν τα σφυρίγματα ήταν 50-50 και η διαφορά θα ήταν πιο αξιοπρεπής.

Η ομάδα έχει πολλά περιθώρια βελτίωσης. Όλοι βλέπουμε τι της λείπει (φαντάζομαι και οι υπεύθυνοι) και με ψυχραιμία και όχι πολύ γκρίνια μπορούμε του χρόνου να είμαστε και πάλι στον τελικό με καλύτερες προϋποθέσεις.

Το καλοκαίρι ανεξαρτήτως τι θα γίνει στο πρωτάθλημα, και αν θα παραμείνει ο Γιαννάκης, η ομάδα θα πρέπει να γίνει ποιο αθλητική, πιο δυνατή και πιο αξιόπιστη και επικίνδυνη στην περιφέρεια.
Έχουμε καλούς ψηλούς, αλλά αν η περιφέρεια μας, δεν ανοίγει με σουτ την άμυνα του αντιπάλου για να δράσουν οι ψηλοί τι να το κάνεις ;

Ο Βούισιτς, ο Χαλπερίν και ο Πεν φεύγουν σίγουρα. Αυτούς αν αντικαταστήσουμε με έναν playmaker που τραβάει και σκοράρισμα, ένα δυάρι με αξιόπιστο τρίποντο και ένα 3-4άρι στη θέση του Βουίσιτς που να είναι πιο γρήγορος και αθλητικός, και θα είμαστε πολύ καλύτεροι. Τώρα αν κρίνουν ότι πρέπει να αλλάξουν και 12 παίχτες ακόμη που δεν είχαν φέτος προσφορά, με άλλους καλύτερους και πιο έμπειρους ακόμη καλύτερα.

Ψυχραιμία έχουμε τελικό πρωταθλήματος μπροστά μας που ήταν και ο πρώτος στόχος μας για φέτος.

Οι σοβαρές ομάδες, καταξιώνονται στην Ευρώπη. Εκεί φαίνονται οι πραγματικές τους δυνατότητες, αλλά και οι αδυναμίες. Στις πρώτες πάνω χτίζεις, ενώ τις δεύτερες προσπαθείς να τις εξαλείψεις όσο είναι δυνατόν.

Εμείς στον Ολυμπιακό είμαστε σε έναν δικό μας μοναδικό μικρόκοσμο, ο οποίος περιορίζετε στην κατάκτηση του πρωταθλήματος με οποιοδήποτε τίμημα, αρκεί να γίνει η φιέστα το Μάη. Όλα τ’ άλλα είναι περιττά. Χαμένος χρόνος, κόπος και χρήμα.

Στον Ολυμπιακό γίνονται εγκλήματα επαναλαμβανόμενα, που το μόνο που καταφέρνουν αυτοί που τα κάνουν, είναι να μας ξενερώνουν και να παραβλέπουμε πολλές φορές, από την απογοήτευση, και όλα τα θετικά που γίνονται στην ομάδα.

Δυστυχώς εδώ και δεκατέσσερα χρόνια, που η ομάδα παίρνει πρωτάθλημα και παίζει και στο Champions League, όποτε δημιουργήσαμε κάτι καλό ή έστω φαινόταν ότι δημιουργούμε, την επόμενη χρονιά το καταστρέφαμε. Κοινώς όταν ξεκολλάγαμε και κάναμε ένα βήμα μπροστά, αντί να χτίσουμε πάνω σ’ αυτό το ρημάδι, την επόμενη χρονιά κάναμε δυο βήματα πίσω.

Στα δεκατέσσερα λοιπόν αυτά χρόνια, τρεις φορές μας δόθηκε η ευκαιρία και η δυνατότητα να ξεκολλήσουμε και να πάμε μπροστά.
Η πρώτη ήταν στην πρώτη θητεία του Μπάγιεβιτς. Και μόνο το γεγονός ότι τα επόμενα χρόνια η ομάδα έπαιρνε τα πρωταθλήματα με αυτόματο πιλότο, αποδεικνύει τη δουλειά που γινόταν και που θα μπορούσε να γίνει αν έμενε και δεν τον έδιωχναν.
Η δεύτερη ήταν και πάλι με τον Μπάγιεβιτς, όπου η δουλεία του φάνηκε με το καλημέρα στην Ευρώπη, όταν αποκλειστήκαμε από τους 16 από συγκυρίες, ατυχία, και μεγάλη αβάντα στην Μονακό και όχι από την 3άρα στο Λίβερπουλ.
Η τρίτη ήταν επί Λεμονή. Πρώτη φορά ζούσαμε τέτοιες στιγμές στο C.L., και όχι τυχαίες αλλά βάση σχεδίου και τακτικής. Δυστυχώς όμως ότι η ομάδα όπως θα καταλάβαινε όποιος έχει στοιχειώδη ποδοσφαιρική λογική, δεν μπορούσε να παίξει με δυο εντελώς διαφορετικούς τρόπους σε Ελλάδα και Ευρώπη μέσα σε πέντε μήνες. Η ομάδα είχε στηθεί για να παίρνει ή κλέβει παιχνίδια στην Ευρώπη κι όχι να κερδίζει με τριγωνάκια και τακουνάκια την Καλαμαριά. Πάει κι αυτός…

Τρεις μεγάλες χαμένες ευκαιρίες.

Και φτάνουμε και στο σήμερα.
Φέτος είχαμε για πρώτη φορά την τύχη να πέσουμε σε ένα βατό όμιλο, με τέλεια σειρά αγώνων, με τύχη σε κάποια παιχνίδια και με μια κλήρωση για τους 16 που δεν τρομάζει και σου δίνει το δικαίωμα να ονειρεύεσαι για κάτι ακόμη καλύτερο.
Και πως μα βρήκε αυτή η ιδανική συγκυρία ;
Μας βρήκε γυμνούς.
Μας βρήκε χωρίς προετοιμασία, χωρίς προπονητή (με τόσες αλλαγές στον πάγκο, στην ουσία δεν έχεις προπονητή), με παίχτες καμένους, με παίχτες σακατεμένους από τραυματισμούς, χωρίς μεταγραφές, αποδυναμωμένους και το βασικότερο, με αδικαιολόγητες ελλείψεις για τον καταρτισμό ενδεκάδας. Αυτό δε με το αριστερό χαφ, μόνο σαν ανέκδοτο μπορείς να το δεις.

Φαντάζεστε αυτή τη συγκυρία με τον Βαλβέρδε στον πάγκο για δεύτερη χρονιά ;

Την περσινή ομάδα του Βαλβέρδε δεν την υπολογίζω στις «χαμένες ευκαιρίες» γιατί οι εμφανίσεις μας στην Ευρώπη δεν ήταν τίποτα ιδιαίτερο εκτός αν εξαιρέσουμε το ματς με την Μπεμφίκα και με την Χέρτα, αλλά μόνο σαν αποτέλεσμα.

Πόσο διαφορετικά θα ήμασταν φέτος αν είχε μείνει ο Ισπανός για δεύτερη χρονιά;
Θα ήμασταν χειρότεροι από πέρσι ;
Θα ήμασταν χειρότεροι απ’ ότι είμαστε τώρα ;
Δεν νομίζω.

Φέτος χάσαμε μια τεράστια ευκαιρία να κάνουμε την υπέρβαση. Η Μπορντό που είδαμε την Τρίτη με τίποτα δεν ήταν φόβητρο. Είδαμε μια ομάδα συντηρηκτική, διστακτική, ψιλοφοβισμένη και ίσως αγχωμένη λόγω απειρίας, αλλά δουλεμένη και με πάρα πολύ καλούς παίχτες. Για το αν είναι καλή ομάδα ή αν είναι καλύτερη από τον Ολυμπιακό δεν τίθεται θέμα, αλλά αυτή την Μπορντό ο Ολυμπιακός των τριών «χαμένων ευκαιριών» (σαν λογική) την κέρδιζε και ίσως έπαιρνε και σκορ πρόκρισης.
Εδώ αυτό ο κακός για μένα Ολυμπιακός της Τρίτης, που δεν μπορούσε το κέντρο του να κάνει ένα κοντρόλ και τρίτη πάσα, έκανε πολύ καλές ευκαιρίες και δικαιούνταν την ισοπαλία αν όχι και την νίκη (βάση τουλάχιστον των ευκαιριών).

Τι μας μένει λοιπόν ; για άλλη μια φορά μια χαμένη ευκαιρία και ένα κρίμα.

ΥΓ. για την ρεβάνς ποδόσφαιρο είναι κι όλα γίνονται, αλλά και πάλι σε τρεις μήνες θα έχουμε και πάλι καλοκαίρι…

Για απάντηση στο τελευταίο σχόλιο, του τελευταίου post το πήγαινα, έκθεση μου βγήκε.

Ο Σωκράτης εννοείτε ότι φταίει γιατί έχει επιλέξει να παίρνει πάνω του, αποφάσεις που δεν θα έπρεπε να τις παίρνει αυτός, γιατί πολύ απλά δεν έχει τις γνώσεις και επιπλέον είναι και πολύ μεγάλος σε ηλικία για να μάθει.

Έχει επιλέξει να περιτριγυρίζεται από ευνουχισμένους αυλικούς, που το μόνο που ξέρουν να κάνουν (πιθανόν όχι λόγω ικανοτήτων), είναι απλά να υπάρχουν στη ομάδα.

Δεν μπορεί το 2010, σοβαρή ποδοσφαιρική εταιρεία να περιμένει ΕΝΑΝ άνθρωπο, να τελειώσει τις διακοπές του στη Μύκονο ή στην Αμερική, για να τρέξει σοβαρές υποθέσεις για το μέλλον της ομάδας.

Δεν γίνεται να νεκρώνει το ποδοσφαιρικό σύμπαν τις ομάδας όταν λείπει ο πρόεδρος.

ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ.

Αυτό κατά τη γνώμη μου είναι το μεγαλύτερο λάθος του Σωκράτη.

Αυτός δηλαδή ο παράλογος, για ποδοσφαιρική ομάδα, συγκεντρωτισμός που κάνει την ομάδα δύσκαμπτη και απρογραμμάτιστη.
Αν δεν αλλάξει αυτό το πράγμα δεν πρόκειται να δούμε ΟΥΣΙΑΣΤΚΗ πρόοδο στην ομάδα ποτέ.
Το να κάνεις μια καλή πορεία ή να παίξεις μια χρονιά καλή μπάλα δεν λέει απολύτως τίποτα, αν αυτό δεν είναι αποτέλεσμα σωστού προγραμματισμού για να έχει και μια λογική συνέχεια.

Με εκλάμψεις προκοπή δεν κάνεις.